Όταν ο Διάολος ―λέει μια φυλλάδα―
τη Γυναίκα βουλήθηκε να πλάσει
στοχάσθηκε, για να ’χει πιο γλυκάδα,
με μέλι και με γάλα να τη φτιάσει.
 
Τα ζύμωσε λοιπόν κι ο Διάολος έκαμε
το πλάσμα Εκείνο που τον κόσμο εξέκαμε.
Για την κακή μας τύχη τη μεγάλη
ο Διάολος, π’ ο Διάολος να πάρει!
στα στήθη της καρδιά δεν είχε βάλει,
γιατί του ’λειψε ξάφνου το ζυμάρι·
κι επειδή δεν μπορούσε άλλο να φτιάσει,
σχεδόν απ’ τη χολή του πήγε να σκάσει.
 
Κι είδ’ ένα γούλο τότε εκεί σιμά του
που σαν καρδιά φαινότανε στ’ αλήθεια·
το σήκωσαν αμέσως από κάτου
και για καρδιά τής το ’βαλε στα στήθια·
κι έτσι οι Γυναίκες όλες μ’ όμοια μέτρα
έχουνε για καρδιά κομμάτι πέτρα.