Και οι έσχατοι θα γίνουν πρώτοι.
Σε ποια παράταξη; Μπροστά σε ποιον εχθρό;
Ποιανής σημαίας σε τάξανε στρατιώτη
σένα, που είσ’ έσχατος και δίχως οπλισμό;

Στάσου όπου βρίσκεσαι. Σε κάθε θέση
χαίνει ένα βάραθρο κι υπάρχει μια κορφή.
Για όποιονε ξέρει να μην πέσει
παντού είναι κέντρο και παντού είναι μέση,
παντού είναι μια χαρά κρυφή.

Το χάος είν’ αόμματο.
Το σώμα, η πράξη
δε θα ’φτανε για να το σκιάξει.
Το χάος είν’ όλο αυτιά κι όλο αφουγκράζεται.
Το Λόγο σκιάζεται.

Το καθετί περσεύει.
Στις ώρες της αναμονής: ο χρόνος.
Στα μάτια που στραγγίσανε περσεύει ο πόνος.
Και κάποιος πάντα ακάλεστος περσεύει.
 
Το καθετί περσεύει.
Στου τόξου τ’ άγγιγμα: το βέλος.
Περσεύει η αρχή σε κάθε τέλος.
Περσεύω εγώ την ώρα που είμαι μόνος.

Απ’ όπου πέρασε η χαρά
δεν άφησε σημάδι!

Οι ουδετερότητες της Ελβετίας και της Σουηδίας ―των δυο ευγενικών αυτών λαών― δεν ισοδυναμούν διόλου με ιστορική αβουλία. Οι Ελβετοί και οι Σουηδοί αγωνίζονται κι αυτοί σε κάποια έπαλξη. Η ουδετερότητά τους είναι έπαλξη ιστορική.

Μονάχα αφελείς και καθυστερημένοι τύποι μπορούν να φαντάζονται ότι μια μεγαλωμένη Ελλάδα αρκεί για την ευτυχία του Ελληνικού Λαού. Άλλος ο δέκατος ένατος και άλλος ο εικοστός αιώνας. Για την ευτυχία του Ελληνικού Λαού απαραίτητο είναι ό,τι ακριβώς είναι απαραίτητο για την ευτυχία όλων των ευρωπαϊκών Λαών: μια καινούργια Ευρώπη, αληθινότερη, θεμελιωμένη σ’ ένα νέο και ενιαίο, οργανικά διαρθρωμένο, υπερεθνικό πολιτικό καθεστώς.

Δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο και τιμιότερο από το να ζητάει κανείς να φτιάξει κάτι ανώτερο από τον εαυτό του. Δυστυχώς οι περισσότεροι θέλουν να φτιάξουν τους άλλους απλώς σαν τον εαυτό τους, νομίζοντας ότι έχουν το δικαίωμα να μιμηθούν το Θεό. Άλλο «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» και άλλο «σαν τα μούτρα μας».

Υπάρχουν αδύνατοι χαρακτήρες σαν τον Τσουδερό, που με το να μην κάνουν τίποτε άλλο παρά να υποφέρουν νιώθοντας την αδυναμία τους, είναι φιλύποπτοι, φυλάγονται, αμύνονται αδιάκοπα, εκθέτουν όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό τους, κι έτσι είναι απόρθητοι, ακλόνητοι, «πανίσχυροι». Υπάρχουν άλλοι, που είναι τόσο αφιερωμένοι στο σκοπό τους, στις ιδέες τους, στο χρέος τους, επαναπαύονται τόσο πολύ στην πασίδηλη τιμιότητα των προθέσεών τους, [...] κι έτσι από ηθική δύναμη και αποφασιστικότητα και βαθιά πίστη στο σκοπό τους την παθαίνουν. Μακάριοι οι αδύνατοι...

Δυστυχώς η Ελλάς πάσχει τις πιο πολλές φορές από μικρά προβλήματα. Τα μεγάλα, όσο φοβερά κι αν είναι, τα ξεπερνάει. Τα μικρά είναι ακριβώς οι τρικλοποδιές που την κάνουν και σκοντάφτει.

Απ’ όλα όσα δοκίμασα μ’ αρέσει
τη γεύση να θυμάμαι ωρών που ανοίξανε
στα δυο σα φρούτα, μα και ωρών που σμίξανε
σαν εραστές, χωρίς ανόητη ζέση,
 
με αφή σοφή σε κάποιαν άυλη μέση.