Κανένας κεντρικός άξονας, εκτός από τον άξονα της εφήμερης στιγμής: τότε μονάχα η αισθαντικότητα έχει νόημα· η ηδονή, ο πόνος, τότε μονάχα εκφράζουν κάτι· το μεθύσι, η ανατριχίλα της ζωής, τότε μονάχα ανταμώνουν την πραγματικότητα, σ’ ένα παρόν απόλυτο και αδιάκοπο, σ’ ένα παρόν που, στην αυθυπαρξία του μέσα, συγχωνεύει της θύμησης τα θαμπά εικονίσματα, της αίσθησης την κοφτερή λεπίδα, του μέλλοντος τις φανταχτερές σκηνοθεσίες.
    Η ζωή έχει αξία ακριβώς γιατί καταλήγει εις την απότομη του θανάτου καταστροφή.