Εις του κάστρου την ένδοξη ράχη
περπατώντας η Μούρλια μονάχη
μελετά θρόνους, μίτρες, στιχάρια,
και στην κόμη στεφάνι φορεί,
γεναμένο από λίγα γουμάρια
που ’χαν μείνει στου Χάση τη γη.

Ο κύριος σκοπός διά τον οποίον βγαίνει ο Σκύλος είναι διά τον Σκύλον. Κόκκαλο γυρεύει διά να ημπορέσει να διατηρηθεί. Ποίος θα τον κατηγορήσει; Ο ποιητής μέσα εις το φτερούγισμα της φαντασίας του ονειρεύεται το κόκκαλο· ο στρατηγός από κάτω από τις δάφνες του βλέπει το κόκκαλο· ο ιεροκήρυκας εις τις χριστιανικές ομιλίες του φαντάζεται το κόκκαλο· ο ιστοριογράφος εις τις μελέτες του ηλεκτρίζεται από το κόκκαλο· και εις ένα λόγο, το κόκκαλο είναι το μεγάλο ελατήριο οπού βάνει εις ενέργεια την ανθρώπινη μηχανή. Μήπως κατά τον αθάνατο ποιητή και η ελευθερία δεν είναι βγαλμένη απ’ τα κόκκαλα;