Καταγγέλλω δυο ματάκια
που μου κόβουνε τον ύπνο·
με πειράζουν απ’ αντίκρυ,
με κοιτούν ορθάνοιχτα,
όπου πάω νά τα εμπρός μου,
και στο γεύμα και στο δείπνο,
και κυκλοφορούν στο νου μου
πέρ’ απ’ τα μεσάνυχτα!
[...]
Με φωτιές κοντά μου παίζουν―
θα με κάψουν καμιάν ώρα
Παίζουν πλάι μου σαν παιδάκια―
νιώθετε τη συμφορά μου;
Διατάξτε να τα πιάσουν...
Δεν μπορούσατε σεις τώρα
φυλακή να μου τα βάλτε
και τα δυο... μέσ’ στην καρδιά μου;