Κάτι απομένει από την Ποίηση
πάνω στο πρόσωπο που έχει δει
κι ακούσει τα λόγια της.
Οχι μόνο η έκφραση
ένα χειροπιαστό σημάδι
για όποιον ξέρει να το διακρίνει, να το βρει.
Γραμμή βαθύσκια, άγγιγμα του φανταστικού,
(του ανύπαρκτου ή του ασύλληπτου;)
πάνω στο μέτωπο. Στα χείλη μια πτυχή
ανάμεσα πικρίας κι υπεροπτικής χαράς.
Στο βλέμμα λάμψη από σπαθί
αρχαγγέλου.
―Ή τούτο είναι πάρα πολύ;
Πάρα πολύ...
Κάτι απομένει απ’ της ποίησης την ομιλία
στη φωνή, αγνώριστο.
Ή μήπως όλα είναι φαντασία;
Η φαντασία εκείνη, η μοναδική.

Πού θα πάμε, ψυχή, μ’ όλη τούτη
την εξορία που μέσα μας φέρνουμε;
Μαζί μας κανένας κι η μοναξιά
έγινε τόσο παράξενη, που είναι ίδια
με τη συντροφιά των πολλών ανθρώπων.

Είναι το φως σου παράξενα οδυνηρό,
μαγικό, σαν τη σκιά
εκείνων που αγαπήσαμε τρυφερά
και ξανάρχονται να μας ψιθυρίσουν,
να πουν για τ’ ανύπαρχτα, τα φανταστικά
[...]
Παρηγοριά εκείνων που γνωρίζουν τη μοναξιά,
την πλήρη ονείρων κατάσταση
που το φως σου ξυπνά,
[...]
λάμψη διαβρωτική, ύπουλα διαπεραστική
εντός μου σταλάζεις
τα μυστικά της νύχτας.

Το μίσος είν’ ένα κοφτερό
μαχαίρι μυτερό, μετέωρο
που αποστάζει δικό του,
σταγόνες, αίμα καφτερό,
κόκκινο και πυκνό.
 
Το κρατάς στο ζωντανό σου χέρι
και το αισθάνεσαι ζωντανό,
το μυτερό όπλο, φονικό,
στο δικό σου σα να υπάρχει μέσα
σώμα και μαζί στο ξένο.
 
Του μίσους ηδονή απίθανη
ορμή μαζί και τυράννια.

Ο χρόνος
μοιραίος ίσως και μάταιος
ασύλληπτος.
        Ο χρόνος
καθαρός πολύτιμος
σταθερός απείραχτος
δυνατός συμπαγής
ολόκληρος νοητός ατελείωτος
αιώνιος αστείρευτος αέναος άθιχτος
ακέραιος ακατάπαυστος
διαρκής ασάλευτος
αδίσταχτος αδιαίρετος
ακίνητος άκρατος αδέσμευτος
πυκνός αδιάφορος αδιαπέραστος
ο χρόνος αδιάλλαχτος
αδιάλεχτος απρόσιτος αδιήγητος
αγνώριστος άγνωστος άδηλος
πολύπλοκος ποικίλος ανεξήγητος 
βέβαιος αβέβαιος
χρόνος αβίαστος απροσδόκητος
αδοκίμαστος αδιέξοδος
χρόνος βαθύς και τραχύς.
Αγέρωχος πλούσιος, άφθονος
ο χρόνος ακριβής αιφνίδιος
φανερός ο δίκαιος υπερήφανος
ένας ο μοναδικός χρόνος, λαμπρός
ο έξοχος νέος διαρκώς
ένδοξος θείος ο χρόνος.