Κι ένα φιλί στο στόμα τόσο ατέλειωτο
που οι ώρες να μας πλέξουνε στεφάνι,
και τόσο ηδονικό, που να φιλιόμαστε
κι όλοι να λεν πως έχουμε πεθάνει…

Κι όσο ζω, κι όσο μαθαίνω, τόσο νιώθω, αλίμονό μου,
το βαθύ και το μεγάλο κι απροσμέτρητο κενό μου!

Δεν είναι τίποτα στο σπίτι, Μάνα μου,
να μη Σε φέρνει ολάκερη στη σκέψη,
     και μήτε τίποτα στη ζωή μου, Μάνα μου,
που να μη το ’χεις κάπως σημαδέψει.
[...]
Κι όχι τα μέρη εκείνα, μόνο, Μάνα μου,
κάτι, για μένα, έχουν του Παραδείσου,
     μα ώς και τον ίδιο τον εαυτό μου, Μάνα μου,
τον αγαπώ, γιατί ήτανε παιδί Σου...

Είμαι μόνος. Βραδιάζει. Τι να κάνω...
Τα χέρια μου είναι τόσο απελπισμένα!
Τα χέρια μου είναι τόσο κουρασμένα!
Τ’ αφήνω και γλιστρούν, αργά, στο πιάνο...
 
Παίζω στην τύχη, κάτι αγαπημένο,
κάτι παλιό, και γνώριμο, και πλάνο...
Και πάλι σταματώ. Δεν επιμένω.
Μάλλον θα προτιμούσα να πεθάνω...

Μα όσο και στους ουρανούς
να ’ναι η μέρα μαύρη
κι όσα θέλησε κι ο νους
να μη μπορεί νά βρει,
 
κι όσο αν είμαστε πικρά,
τώρα, στερημένοι,
―κάπου υπάρχει μια χαρά,
και μας περιμένει...

…Γαλλία, Γαλλία ―χαρά της Οικουμένης,
που ασάλευτα και πράα, σα λυχνοστάτης,
στης Ευρώπης τις μπόρες ορθή μένεις,
κι ας κυλιέσαι πικρά μες στα αίματά της.

Πόσο βαθύ κι ασήμαντο, συνάμα,
της ζωής σου, και της τέχνης σου το δράμα,
 
σ’ ένα παιχνίδι κούφιο και γελοίο,
του Νου σου να σκορπάς το μεγαλείο!
 
Μέρα-νύχτα, να παίζεις με τις λέξεις,
πώς πρέπει, μεταξύ τους, να τις πλέξεις,
 
και πώς, μαζί, να σμίξεις κάποιους ήχους,
ώστε να κλείσεις τ’ Όνειρο σε στίχους!
 
Πόσος κόπος και πόνος κι αγωνία,
να πλάσεις απ’ τη θλίψη σου Αρμονία,
 
―και να την πλάσεις μ’ όλους σου τους τρόπους,
για να την ξαναδώσεις στους ανθρώπους...
 
Μήτε κι αληθινά, που ξέρω πράμα
στο θλιβερό, απ’ του Πόνου σου το δράμα,
 
του Πόνου σου, που στέργει, για κλουβί του,
το χώρο ενός ανθρώπινου αλφαβήτου!

Άλλοι ονειρεύονται από πάνω από τη γη
και άλλοι, βαθιά, ονειρεύονται από κάτου...

Και σκέβουμαι τ’ απόβραδα, τα μαραμένα βράδια
που πέφτουν, Θε μου, στην ψυχή, σα ρόδα και σα χάδια,
πότε δειλά, πότε θολά, κι άλλα θλιμμένα μόνα,
κι άλλα στημένα, σαν κραυγές, στη μέση του χειμώνα...
 
Κι άλλα βαστάν, ώς τα στερνά, την όψη τους την ίδια,
κι άλλα πεθαίνουν, σαν παιδιά, μες στα χρυσά παιχνίδια,
κι άλλα τραβάν και χάνονται, παντάξενα και στείρα,
κι άλλα φοράν, πριν να χαθούν, βασιλική πορφύρα...
[...]
Κι όταν η νύχτ’ απλώνεται, κι όταν η μέρα γέρνει,
ποιαν ίδια μοίρα, ταχτικά, τα φέρνει και τα παίρνει,
πότε πικρά και μακρινά, πότε γλυκά, σα χάδια,
τ’ ανέλπιδα, τ’ ανώφελα, τ’ αγαπημένα βράδια…

Κι έτσι μ’ ανάστατο μυαλό, γυρίζω, πάλι, στα παλιά,
ζητώντας απ’ το «κάποτε», μια λησμονιά τού «τώρα»,
―μα όλες οι τότε μου χαρές, ήταν αδέσποτα πουλιά,
γοργά κι αγύριστα πουλιά, χαμένα μες στη μπόρα...