Πού ’ναι το τέλος;
Εν αρχή ην ο Λόγος
εμείς στη μέση.

Μαθαίνω κάτι μοναχά σα θα το ιδώ χεροπιαστό μπροστά μου
Μα το θεό δε μας τον έμαθε κανείς
[...]
Το θεό μπορείς να τον ξεμάθεις μόνο.

Υπάρχουν ποιητές ή συγγραφείς που περνάς μαζί τους ολόκληρη τη ζωή σου. Υπάρχουν άλλοι που περνάς μαζί τους ορισμένες περιόδους μονάχα ή φάσεις και αποφασιστικά διαστήματα της ζωής σου. Και υπάρχουν τέλος οι περισσότεροι που διαβατικά συναπανταίνεις μια μονάχα ή περισσότερες φορές στη ζωή σου ―Minores― και κάποτε θυμάσαι ένα πρόσωπο που το συνήθισες ή μια φωτογραφημένη κάπου αναπαράσταση και το μισοχαμένο, μέσα σε λιγοστές γραμμές, αντίλαλο μιας φωνής. Με τους τελευταίους σπουδάζουμε, χωρίς να μαθαίνουμε, τη λογοτεχνία και στο τέλος, όχι σπάνια, πονοκεφαλάμε αδιαφόρετα μπροστά στο φανταστικό και πάντα, αν μπορούσαμε να πούμε, αναπεπταμένο αριθμό τους. Με τους δεύτερους προσπερνάμε τους κάβους ή τις κρίσιμες και αποφασιστικές καμπές (τυχαίνει καμιά φορά οι συγγραφείς αυτοί να είναι πολύ μεγάλοι). Όμως με τους πρώτους ζούμε παντοτινά τη ζωή μας και πεθαίνουμε μάλιστα ―αν πρωτύτερα τη ζήσουμε― (απο)μαθαίνοντας στη δούλεψή τους αργά την τρομερή συγκατάβαση του θανάτου.