Δεν κερματίζεται η ανθρώπινος φύσις. Έκαστον στοιχείον αυτής έχει τας ανάγκας του, αι οποίαι απαιτούν την εκπλήρωσίν των. Εις το να ηξεύρη τις να τας μετριάζη, να τας ρυθμίζη, να τας χαλιναγωγή, να τας συναρμονιά ως τας χορδάς μουσικού τινος οργάνου, συνίσταται η χρήσις του ορθού λόγου, η βιοτική τέχνη, η απόλαυσις των αγαθών της ζωής, η αρετή. Εννοώ την επιούσιον, την καθημερινήν αρετήν, προς κοινήν χρήσιν εις την ανθρώπινον συζωίαν, όχι την αρετήν την εμφανιζομένην κατά τας εκτάκτους περιστάσεις, καθ’ ας υπερανθρωπίζεται ο άνθρωπος, υψούμενος μέχρι της θεότητος. Όταν αποκαθιστώμεν απρόσιτον την αρετήν, μορφώνομεν υποκριτάς, ουχί εναρέτους άνδρας. Δι’ ολίγους αγίους, κινδυνεύομεν να έχωμεν πολλούς αχρείους και μοχθηρούς.

Αν η τυφλή του παρελθόντος λατρεία παράλογος λογίζεται, παράλογος και ουχ’ ήττον άδικος είναι η περιφρόνησις αυτού. Το παρελθόν είναι η ρίζα, ούτως ειπείν, εξ ης αναβλαστάνει το ενεστώς, το οποίον διατρέφεται εκ του μέλλοντος, καθώς το δένδρον εκ της ατμοσφαίρας. Παρελθόν, ενεστώς και μέλλον, είναι αλληλένδετα εις τρόπον τοιούτον, ώστε δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν το ενεστώς άνευ της γνώσεως του παρελθόντος, ούτε αγνοούντες ό,τι υπήρξε και ό,τι υπάρχει, να εικάσωμεν το εσόμενον.