Με την κακία η αρετή, το γέλιο με το δάκρυ,
―κύκλος με δίχως άκρη―
στημόνια, υφάδι’ αξόμπλιαστα, σ’ έν’ αργαλειό υφασμένα,
κλωνιά σφιχτά κι αχώριστα διπλοζευγαρωμένα·
τέτοια η ζωή και με φωτιά και με νερό πλασμένη,
γλυκιά, πικρή, και στο καλό και στο κακό ταμένη.
[...]
Αν πόνεσες θε να χαρείς, κι αν γέλασες θα κλάψεις·
ψηλά κι αν πας θα ζαλιστείς, κι αν κάτω θα σκοντάψεις.
Κεντρί και μέλι ανταμωτά στη μέλισσα ταιριάζουν,
και μες στο χάος το σκοτεινό τ’ αστέρια λημεριάζουν.
Απ’ την κοπριά τριανταφυλλιά, κι από το ρόδο αγκάθι,
κι από τη γνώση θάνατος, και γνώση από τα πάθη.
Απ’ το φαρμάκι γιατρικό, κι αρρώστει’ από το μέλι,
κι όποιος δε νιώσει τη σκλαβιά τη λευτεριά δε θέλει.
Και στον ξερόβραχο πηγή, και βρίζα στο σιτάρι·
στον άγιο κι ένα κρίμα του, στον κλέφτη και μια χάρη·
στην ασχημιά και μια ομορφιά· σοφία στο χηνάρι,
και στο παγόνι τ’ όμορφο κακόπλαστο ποδάρι. 
Λιγοψυχιά στο γίγαντα, παλληκαριά στο γέρο·
κι αν ξέρεις συ σοφό τρελλό, τρελλό σοφό εγω ξέρω.
Κι αν είναι ο νους που κυβερνά, μα κι η καρδιά προστάζει,
κι ο θύτης με το θύμα του το δίκιο του μοιράζει.
Για να μετρήσεις το γκρεμό ψηλά ν’ ανέβεις πρέπει·
κι όποιος δεν είδε κόλαση παράδεισο δε βλέπει.

Τα πιο ακριβά, τ’ ασύγκριτα κοράλλια
δεν τα φορούν αρχόντισσες στα στήθια.
Τα πιο ακριβά, τ’ ασύγκριτα κοράλλια
πεθαίνουν μες στης θάλασσας τα βύθια.
 
Τα ξωτικά, τα θαμαστά λουλούδια
δεν τα θωρείς στ’ αρχοντικά ανθογυάλια.
Τα ξωτικά, τα θαμαστά λουλούδια
φυτρώνουνε στ’ απατηλά ακρογιάλια.
 
Και τα γλυκά, τα πιο γλυκά τραγούδια
τ’ ανθρώπινα τα χείλη δεν τα λένε.
Τα πιο γλυκά, τα πιο ακριβά τραγούδια
βουβά οι ψυχές τα τραγουδούν και κλαίνε!