Τον έπαινο του κόσμου δε ζητούμε,
δε γράφουμε για δόξα περιττή,
μέσα στα στήθη μαύρα ηφαίστεια κλειούμε
και στη φωνή μας σειέται, ανάφτει η γη.
    Στ’ αγκάθια ματωμένοι περπατούμε·
    δάση, βουνά περνούμε στη στιγμή,
    να πλάσουμε νέον κόσμο επιθυμούμε
    γιατί εδώ ζούνε αχάριστοι, δειλοί.
Στη λύπη μας κανένας δε δακρύζει
και δεν ξέρουν τι κλειούμε στην καρδιά·
τις πληγές μας μονάχα η γη γνωρίζει.
    Μεγάλοι βασιλείς στη δυστυχιά,
    τη λύπη που σκληρά μάς βασανίζει
    κάνουμε ευθύς αχτίδες να σκορπά.

Παράτησα τα ουράνια
και ντύθηκα την ύλη
κι αισθάνθηκα στα χείλη
τη δίψα του φιλιού.