Θείος ξένος κάθισε στο συμπόσιον,
Έρως ο απρόσκλητος. Δεν τον είδαν
μήτ’ οι δούλοι μήτε κι οι καλεσμένοι·
    μόνον εσύ.

Ο ύπνος εμβαθύνει τους πυθμένας του θανάτου,
παίζει κρυφτό-κυνηγητό με το θάνατο,
ρίχνει τον φραγμό που τον χωρίζει απ’ τη ζωή,
μπερδεύει τους νεκρούς και τους ζώντας,
ανακατεύει τα επίπεδα του Καιρού.

Αντεραστής ανάμεσά μας πλάγιασεν
ο Ύπνος. Πήρε τα γλαυκά μάτια
και τα ’κλεισε· πήρε και το στόμα
κι έσβησε το μειδίαμα και το φιλί.
 
Την ξανθή κόμη χτένισαν τα ήσυχα νερά
της λήθης, που παρέσυραν τ’ αγαπημένο σώμα
στον κόσμο των αστέρων και των σκιών.
 
Φίλτρα σιγής βιάζουν τα σφαλισμένα χείλη,
φωνές υπνόβιες τ’ αυτιά, και μες στις φλέβες
ακούω τη βαθιά βοή του ταξιδιού.