Ένα κάθε βδομάδα
στην ορισμένη μέρα,
πάντα στην ίδιαν ώρα,
τρία βαπόρια ωραία,
η «Κλεοπάτρα», η «Σεμίραμις» κι η «Θεοδώρα»,
ανοίγουνται απ’ την προκυμαία
στις εννέα,
πάντα για τον Περαία,
το Μπρίντιζι και το Τριέστι,
πάντα.
[...]
(Όταν ο δρόμος είναι πάντα ίδιος
τι τάχα αν είναι σε μια ολόκληρη Μεσόγειο
ή απ’ το σπίτι σ’ άλλη συνοικία;)
Η «Κλεοπάτρα», η «Σεμίραμις» κι η «Θεοδώρα»
είναι καιρός και χρόνια πάνε τώρα
του βαρεμού που ενιώσαν την τυράννια,
να περπατούν πάντα στον ίδιο δρόμο,
να δένουνε πάντα στα ίδια λιμάνια.

Φρικτή η επανάληψις
πάντα γνωστών πραγμάτων,
στενεύει ο κύκλος της ζωής
απ’ τα συχνά χτυπήματα
των χωρισμών και των θανάτων.
... Έρωτες άτυχοι,
κρυμμένες αμαρτίες,
μεγάλες ατυχίες
κι αλλεπάλληλες...
Αχ, ορισμένως έπρεπε να ’ρθουν
σε μέρες πιο κατάλληλες.

Κι οι Μεγιστάνες απ’ τα νώτα τ’ ασφαλή
των ελεφάντων
ολόγυρά τους έριχναν
περίεργες ερωτήσεις:
― Γιατί να υπάρχει τόση κρίσις,
τόση κρίσις...

Λάλον ερείπιο, γήρας μουσικό!