Αυτός ο καταραμένος παράς, ιδίως σ’ έναν άνθρωπο που πάντα συνήθισε να τον έχει μπόλικο και να τον σκορπάει απλόχερα, όταν λείπει, τι αίσθημα κατωτερότητος που σου δίνει. Σχεδόν σα να ’χεις κάνει κάποιο αμάρτημα, δεν ξέρεις πια απέναντι ποιου, και κρύβεσαι στη γωνιά σου για να ’σαι όσο το δυνατόν απαρατήρητος.
Κάθε γράψιμο είναι ένας Σωσίας που του περνάς όλα τα βάρη σου.
Ακόμη κι η επιλογή του ακατέργαστου υλικού (τι θα κρατήσεις ―αλλ’ ιδίως τι θ’ απορρίψεις) δείχνει κι αυτή τον Καλλιτέχνη.
Η Επιτυχία στην Τέχνη ― είναι κάθε πράμα να ειπωθεί στην ώρα του, στη θέση του και με τη λέξη του.
Δεν μπορείς ν’ αποφύγεις τον εαυτό σου ούτε και στην εκτίμηση (στην εκτίμηση που κάνεις Εσύ) των άλλων.
Δεν μπορείς ποτέ ν’ αγαπήσεις ό,τι δεν έχεις μέσα σου.
Είναι φορές που η υπερβολική καλωσύνη ― καταντάει βλακεία.
Κι η υπερβολική ατολμία, προστυχιά.
Μπορείς να μένεις αδρανής από Φιλοδοξία. (Μια φιλοδοξία που έχει υπερβολικές απαιτήσεις).
Μπορεί να ’σαι νοσηρά υποχωρητικός από Περηφάνεια. (Όταν μονίμως θέλεις να δείξεις πως δεν είναι δυνατόν να σε θίξουν).
Ένας δεξιοτέχνης της Σιωπής.
Μερικά πράγματα δεν εξηγούνται. Απλώς πρέπει να τα καταλάβεις.
(Να τα καταλαβαίνεις).
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως όλοι μας έχουμε κάτι πολύ σοβαρό να κάνουμε: Να πεθάνουμε.
«Αποφεύγεις», δεν θα πει να κρύβεσαι και να τρέμεις.
«Αποφεύγεις», θα πει να μάχεσαι και να νικάς.
Γράφεις για να γνωρίσεις τον εαυτό σου.
Γράφεις για να νικήσεις τον Θάνατο.
(Άνιση πάλη...)
Μόνο σαν περάσεις περίπου τα «τριάντα» αρχίζεις και καταλαβαίνεις πως ο Κόσμος δεν είναι καινούργιος.
Ο άρρωστος που μονάχος του κάνει την διάγνωση της αρρώστιας του ― είναι πια λιγότερο άρρωστος.
Ένα πάθος δεν ομολογείται πολύ εύκολα.
Πάθος που ομολογείται, παύει πια να ’ναι πάθος. ― Γίνεται ματαιοδοξία, φανφαρονισμός, πρόζα.
Πολλές φορές είμαστε Ηθικοί (είμαστε και μένουμε σ’ όλη μας τη ζωή Ηθικοί) επειδή δεν μας τύχανε οι περιστάσεις ―ή οι ευκαιρίες― για να ’μαστε Ανήθικοι.
Τόσο γέρος!
Σαν επίλογος του εαυτού σου!
Η Ειρήνη είναι η Λογική των Κρατών. ― Ο Πόλεμος, το Πάθος τους.