Ω μελωδία φωνής· ω πώς βαβίζει
ο λάρυγγας καλά, πώς μολυβώνει
κι ερεύγεται φωνήν· ω να ζεις, σώνει.
Κάποιες φορές κι ο κύκνος κορακίζει.
 
Κύκνος είσαι και συ, μα σ’ εξορίαν,
οπόταν ψαλμωδείς, πέμπεις ανθρώπους.
Άμε, να ζεις, μακράν, άλλαξε τόπους.
Οι κύκνοι κατοικούν την ερημίαν.
 
Τούτων και την φωνήν μόν’ οι ψαράδες
ακόουσι συχνά, μα συ την χώραν,
αδελφέ μ’, ερημώνεις πάσαν ώραν.
 
Πάντα θνήσκει τινάς, λέγουν οι γρηάδες,
αν ψάλλ’ εις γειτονιάν νυκτός ο κόραξ,
μ’ αν συ ψάλλεις, ψοφά ο νυκτοκόραξ.