Όταν στα βάθη της νυκτός με περιζώνει
άκρα θαλάσσης, ουρανού και γης ειρήνη,
το πνεύμα οπού στην ταραχή του κόσμου σβήνει
σιγά την μυστικήν ζωή του ανανεώνει.
 
Των πόθων όλων και παθών αγάλι’ οι πόνοι
παύουν, καθώς στο νουν απλώνετ’ ευφροσύνη,
ο αιθέρας, οπού αρχήθεν η ψυχή μου κλίνει,
ήσυχη ορμή προς κόσμον άλλον με φτερώνει.
 
Και όσα πνεύματα εδώ στα πλάσματά τους είδα,
ακαθρέφτιστα εκεί θωρεί τα η φαντασία,
κι όταν θαρρώ πως την χρυσήν πατώ βαθμίδα,
 
όπου αντηχεί ψηλάθε απέραντη αρμονία
θαμπή στιγμή την ιλαρήν μού παίρνει ελπίδα
με ουράνιο λάλημα να ειπώ τραγούδια θεία.