Είπαμε δωρεάν Παιδεία, δεν είπαμε δωρεάν αμάθεια!
Ο Πλαστήρας όταν ομιλεί από χειρογράφου, αντιλαμβάνονται όλοι οι άλλοι τι λέει, αλλά αυτός δεν καταλαβαίνει τίποτε. Αλλά όταν μιλεί εκ στήθους, καταλαβαίνει βέβαια ο ίδιος τι λέει, μα δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι...
Ο Καβάφης ψυχικώς, ως κλίμα, είναι παρακμή. Πνευματικώς, ως ύφος, είναι κλασικός.
Το κόμμα των Φιλελευθέρων, επιδιώκον την αποτελεσματικήν ευόδωσιν των Εθνικών και Λαϊκών συμφερόντων, κατέλυσε τον πολιτικόν ρομαντισμόν, ο οποίος απετέλει το χαρακτηριστικόν γνώρισμα της προεπαναστατικής εποχής.
Είχομεν, και ίσως έχομεν ακόμη μίαν σχολαστικήν, χρεωκοπημένην εκπαίδευσιν, της οποίας προορισμός ήτο να κατασκευάζη τον τύπον του ξηρού, ανιαρού, «διαβασμένου» ανθρώπου, ο οποίος γνωρίζει «γράμματα»― και δι’ αυτό είναι εντελώς αντίθετος του «γνωστικού» ανθρώπου, τον οποίον δημιουργεί η Ζωή. Εις τρόπον ώστε, βαθμιαίως, να σχηματισθή η αντίληψις, ότι «γράμματα», και «γνώση» είναι πράγματα ασυμβίβαστα!...
Υπάρχει δημοκρατία, όταν ισχύη αληθώς το «κράτος του δήμου». [...] Αλλά η εικόνα της Δημοκρατίας η σύγχρονος ευρύνεται ακόμη περισσότερον. Είναι επίσης κοινωνική και οικονομική. [...] Και τέλος είναι έννοια ηθική και ψυχική. Σημαίνει: πολιτικήν ανατροφήν και διαπαιδαγώγησιν του Λαού. Αύξησιν του λαϊκού πολιτισμού. Ηθικήν εξυγίανσιν και ψυχικήν έξαρσιν, εις τρόπον ώστε οι Άρχοντες και οι κυβερνήται εκάστοτε να μη διαμορφώνωνται εις τυράννους και είδωλα αλλά να παραμένουν πάντοτε πιστοί λειτουργοί των συνειδητών θελήσεων και συμφερόντων του Λαού. Και αυτή είναι η τελική έννοια της Δημοκρατίας [...]. Σημαίνει «κυριαρχίαν του Λαού» αξίου να ασκή την κυριαρχίαν του...
Τα πολιτεύματα, όπως άλλωστε όλα τα προϊόντα του ανθρωπίνου πνεύματος, δεν έχουν αξίαν απόλυτον, αλλά μόνον σχετικήν. Κατάλληλα είναι τα πολιτεύματα τα οποία προσαρμόζονται [...]. Το παλαιόν ιδεώδες της ατομικής ελευθερίας κατετέθη ανάθημα επάνω εις τον βωμόν της νέας ηθικής αξίας: του κοινωνικού συμφέροντος. Τοιουτοτρόπως η Δημοκρατία κατέστη σύγχρονος και βιώσιμος [...]. Αυτό είναι το πνεύμα από το οποίον θέλομεν και ημείς να εμφορηθή η Ελληνική Δημοκρατία.
Μόνον η Δημοκρατία έχει κοίτην ευρείαν, εντός της οποίας διοχετεύονται ανέτως τα λαϊκά ρεύματα. Μόνον η Δημοκρατία έχει ασφαλιστικάς δικλείδας αφθόνους, από τας οποίας εξατμίζεται η ορμή της οργής των λαών εις τρόπον ώστε να προλαμβάνωνται αι εκρήξεις.
Θα υπενθυμίσω την στοιχειώδη αλήθειαν, ότι πρώτον καθήκον της Δημοκρατίας αποτελεί η επαρκής μόρφωσις του λαού, διότι όταν το πολίτευμα στηρίζεται εις την καθολικήν ψηφοφορίαν είναι αυτόνομον [...] και εξ αυτού ακόμη του λόγου έχει υποχρέωσιν να δώση εις τον λαόν πλήρη μόρφωσιν.
Το Σύνταγμα, κ. Υπουργέ των Στρατιωτικών, μεριμνά και διά την τιμωρίαν του εγκλήματος της εσχάτης προδοσίας και διά την προάσπισιν των λαϊκών ελευθεριών. Αναγράφει, όμως, και τας εγγυήσεις υπό τας οποίας αποδίδεται η δικαιοσύνη ώστε να τιμωρούνται μόνον οι αληθώς ένοχοι και όχι οι προσωπικοί εχθροί των κυβερνήσεων. Όταν όμως καταλύσωμεν τας εγγυήσεις της δικαιοσύνης τας οποίας αναγράφει το Σύνταγμα, είναι βέβαιον τότε ότι θα επακολουθήση με την σειράν της και η κατάλυσις των λαϊκών ελευθεριών...
Εις την περιοχήν του θρύλου ανήκει πλέον και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Όπως εις την Καινήν Διαθήκην οι παραλυτικοί αίρουν τον κράββατον και περιπατούν, τοιουτοτρόπως και η παραλυτική Ελλάς του 1917, εις το πρόσταγμα του Βενιζέλου, περιπατεί, μετέχει εις τας ευγενεστέρας αθλήσεις, εισέρχεται εις τον στίβον της δόξης, στέφεται Ολυμπιονίκης!
Πιστεύομεν εις την Λαοκρατίαν. Και Λαοκρατία δεν σημαίνει μόνον δικαίωμα ψήφου. Σημαίνει επίσης δικαίωμα ζωής, δικαίωμα ευημερίας, δικαίωμα πολιτισμού.
Όπως εις την αρχαιότητα υπήρχε βωμός του αγνώστου Θεού, να εγερθή διά λόγους ευγνωμοσύνης από την ΕΡΕ και βωμός του αγνώστου εκλογέως εις τον οποίον και οφείλει την κυβέρνησίν της! Διότι εις τους γνωστούς δεν την οφείλει.
Εκδίδονται αι εφημερίδες εις τας Αθήνας αλλά δεν κυκλοφορούν εις την ύπαιθρον. Αναγινώσκονται όπως συνέβαινε εις το «κρυφό σχολειό» της δουλείας, αναγινώσκονται κατ’ οίκον...