Μέσα στη βουή του δρόμου
ήταν νά ’βρω τ’ όνειρό μου.
Να το βρω και να το χάσω
κι ούτε πια που θα το φτάσω.
 
Μια στιγμή πέρασε μπρος μου
κι ήταν η χαρά του κόσμου...
Η χαρά που μας ματώνει
σαν οι πιο μεγάλοι πόνοι.
[...]
Όνειρο γλυκό και ξένο
και παντοτινά χαμένο,
σε κρατώ στο νου μου ακόμα
σαν τριαντάφυλλο στο στόμα.