Θ’ αναστηθείς, υγιέ μου, πριν περάσουν
τα εννιάμερα, φτερούγες θα σου γίνουν
οι σφάχτες που αγκαλιάζουν τα νεφρά σου.
Θα ξαναβρείς την Κρήτη, θα ξεχάσεις
της ξενητιάς το λαζάρι κι αναβόλι·
και σαν την πεταλούδα από την λάσπη
την ξερή που την έκλεισε, θ’ ανοίξεις
φτερό διάφανο στον ήλιο της Ελλάδας.

Τούτα τα πήλινα μάτια
που μια φορά αντικρίσαν
τα χλοερά λιβάδια του αιώνιου
και κρατήσαν ψηλά τα βλέφαρά τους
για να κυλήσει μέσα στην ψυχή
το αμάραντο θάμβος,
η στάχτη τα καίει των εγκοσμίων,
κορνιαχτός, αθάλη και σκόνη.
[....]
Μ’ αχ! μες στης ερήμου το αλώνι
ελπίδα παιδική με ζεσταίνει
την καρδιά μου να σκάψω πηγάδι
και να γυρέψω την αχάλαστη ρίζα
που ακόμα πονά και θυμάται
τη χλοερήν Ατλαντίδα.

Όποιος δε γνώρισε την κατάσταση του κενού, αυτός δεν μπορεί να συμπονέσει τη δυστυχία του δημιουργού. Να είσαι λιγότερος από το σημείο της εκχείλισης, ν’ ανασηκώνεσαι και να μη φτάνεις. Να ζεις δώθε από τον προορισμό σου, να ζεις και να μη ζεις. Και ξάφνου να έρθει η καλή ώρα, να σ’ ανεβάσουν τα υποχθόνια νερά, να πάρεις να τρέχεις από τα χείλη της στέρνας, σα σεντόνι που κρέμεται απο ψηλό μαντρότοιχο! Να φουσκώνεις σαν την παλίρροια από την επίδραση της σελήνης, να μετέχεις στη μηχανική του σύμπαντος. Να είσαι περισσότερος!...