Η φωνή του λαού είναι φωνή Κυρίου και ο Τύπος είναι η φωνή του λαού.

Ο εφημεριδογράφος πρέπει να πει το κακό, και να συμβουλεύσει το καλό, πρέπει να κατακρίνει τον κόσμο και να τον ευχαριστάει. Αν ο ένας τον επαινεί, ο άλλος τον κατηγορεί. Έχει ένα λύχνο για να τον φωτίσει και του λένε οπού έχει δαυλί για να κάψει. Κρατεί ένα καθρέφτη και ο ασχημομούτρης οπού βλέπει μέσα την εικόνα του θυμώνει και του το τζακίζει εις τα χέρια. Έχει ένα τζαπί για να δουλέψει, σκάφτει και πολλές φορές σκάφτει τον λάκκο του. Επαινάει, του λένε οπού κολακεύει. Κατακρίνει, του λένε οπού κατατρέχει. Μιλεί δυνατά, τόνε λένε αυθάδη. Μιλεί ταπεινά, τόνε λένε δειλό. Παίρνει ένα δρόμο οπού του φαίνεται ο καλύτερος, ο ένας του λέει όχι από κει, από δω, ο άλλος από δω, άλλοι τον φωνάζουνε εστραβώθηκες, θα πέσεις, θα σκοτωθείς, όχι εδώ, όχι εκεί, όχι έτζι, όχι αλλιώς...

Μη φοβάσθε την καταχνιά, λιώνει χωρίς να τη γκιάξετε.

Σ’ αγαπώ δι’ αυτάς που τόσον σε στολίζουν αρετάς,
σ’ αγαπώ διά την μαγείαν που τριγύρω σου σκορπάς.
Σ’ αγαπώ διά τα εντελή σου, σ’ αγαπώ διά τα ατελή,
διά παν ό,τι είναι ιδικόν σου· σ’ αγαπώ διότι είσαι συ.
Και μ’ εσένα αυτούς τους τόπους αγαπώ που κατοικείς,
τον αέρα που αναπνέεις, και το χώμα οπού πατείς.
Το ό,τι υπάρχει, διότι υπάρχεις· διότι ζεις και την ζωήν.
Αγαπώ την πλάσιν όλην, διότι ευρίσκεσαι εις αυτήν...
Όπου στέκομαι, όπου υπάγω, παντού ο νους μου εσέ ζητεί, 
παντού εμπρός μου συ προβαίνεις· χωρίς σε, λείπει η ζωή.