Ω φρίξον, ήλιε! ω στέναξον, γη! εάλω η πόλις, ημάς δε του πολεμείν παρήλθεν η ώρα. [...] Ω των σοφών σου κριμάτων, Χριστέ βασιλεύ, ως ανερμήνευτα και ανεξιχνίαστά εισι! Και ην ιδείν τον παμμέγιστον εκείνον ναόν και θειότατον της του θεού σοφίας, τον ουρανόν τον επίγειον, τον θρόνον της δόξης του θεού, το Χερουβικόν όχημα και στερέωμα δεύτερον, την θεού χειρών ποίησιν, το θέαμα και έργον άξιον, το πάσης της γης αγαλλίαμα, τον ωραίον και ωραίων ωραιότερον· ου έσωθεν των αδύτων και άνωθεν των θυσιαστηρίων και τραπεζών ήσθιον και έπινον, και τας ασελγείς γνώμας και ορέξεις αυτών μετά γυναικών παρθένων και παίδων επάνωθεν εποίουν και έπραττον. Τίς μη θρηνήση σε, άγιε ναέ; και πανταχού παν κακόν ην, και πάσα κεφαλή ήλγει. Εν οίκοις θρήνοι και κλαυθμοί, εν τριόδοις οδυρμοί, εν ναοίς ολοφυρμοί, ανδρών οιμωγαί, γυναικών ολολυγαί, ελκυσμοί, ανδραποδισμοί, διασπασμοί τε και βιασμοί. Οι σεμνοί τω γένει ατίμως περιήσαν, οι πλούσιοι ανόσιοι. Αι πλατείαι, αι γωνίαι κατά πάντα τόπον πανταχού πασών κακιών ην έμπλεα.