Κρήτη, από σέν’ εξέβηκεν στον κόσμον όλη η φρόνα,
και τα ρηγάτα ετίμησες με τη διπλή κορόνα,
διατί βαστάς βασιλικό σημάδι στο κεφάλι,
την Πόλιν και τον Γαλατάν εμόρφιζες στα κάλλη.
[...]
Κρήτη, το τόσο σου κακό θλίβεται ο κόσμος όλος,
και περιπλέον πρικαίνεται της Βενετιάς ο στόλος.
Όλα τα κάστρη κλαίγουσιν, Κρήτη, τον χαλασμόν σου, 
ως την Φιλάντρα εδιάβηκεν ο πόνος ο δικός σου,
διατί τον κόσμο επότιζες ωσάν πηγή και βρύση,
και τ’ όνομά σου ακούγετον Ανατολή και Δύση!