― Δεν έμαθες ακόμα πως η μοίρα θέλει περισπωμένη;
― Και αν την έγραψα με οξεία, παύει να ’ναι μοίρα; [...]
― Είναι κακή μοίρα τότε!
Φαντάσου τι παράξενο, Ελπίδα να σε λένε,
να ’ναι γεμάτη φτερωτές ελπίδες η καρδιά σου
και γω που τόσο πίστεψα σ’ αυτές, ―αυτές να φταίνε;―
την τελευταία έχασα ελπίδα μου σιμά σου.
Αγάπη αληθινή στον κόσμο σήμερα δεν υπάρχει, και [...] εκείνο που η ψυχή τ’ ανθρώπου διψάει, βρίσκεται ή μέσα στα βιβλία ή το πλάθει η νοσηρή φαντασία μας.
Ο τελειόφοιτος είναι η καλύτερη κατάσταση του νέου. Ούτε φοιτητής είναι πια κανείς ούτε διδάχτορας. Κάτι αόριστο, θαμπό, δίχως φροντίδες και δίχως ευθύνες, ένα είδος μούχρωμα της νεανικής ζωής. Έτσι κι ο αρραβωνιασμένος. Τελειόφοιτος στη ζωή πες. Ούτε παντρεμένος, μα ούτε κι ανύπαντρος. Ερωτεμένος μοναχά! Νά η ευτυχία!
Ο έρωτας είναι αίστημα που θέλει ν’ ανασαίνει λεύτερα και κάτου από το Νόμο τίποτε λεύτερο δεν μπορεί να ζήσει.
Η Τέχνη, για να ’ναι Τέχνη, δε θέλει εραστές, θέλει σκλάβους.
Σ’ αποζητούσα στη ζωή και σ’ ηύρα στο βιβλίο.