Η φωνή της γυναίκας, παράπονο, θρήνος, διαμαρτυρία, γεμίζει την ατμοσφαίρα, κι ολοένα γίνεται πιο δυνατή και πιο επίμονη. [...] Το κίνημα της γυναίκας δεν είναι τώρα το δειλό και ντροπιασμένο άπλωμα του χεριού που ζητιανεύει. [...] Όμοια μ’ ένα ποτάμι, που αθώρητα πληθαίνουν τα νερά του κάτω από τη γη, ξεχύθηκε τώρα κι απλώθηκε στον κόσμον όλο.
    Ο βουβός πόνος έγινε δύναμη, έγινε θέληση νικήτρα, που την έθρεψαν αιώνες ολόκληροι· το κρυφό παράπονο κι ο θρήνος θα γίνουν γρήγορα θριαμβευτικός αλαλαγμός.