Δεν είναι πιο τεμπέλικη δουλειά στην οικουμένη
παρά να είσαι βασιλιάς με σύνταγμα, θαρρώ...
στο καλαμάρ’ η πέννα σου να είναι βουτημένη
και μόνο σε υπογραφές να χάνεις τον καιρό!...
 
Λουφέ να παίρνεις δυνατό κι ο τόπος να μη παίρνει
ποτέ απ’ το χεράκι σου παρά σου τσακιστό!...
Απόξω από το παλάτι σου το πράμα του να φέρνει
και ώς και το λαδόξιδο... Για το ευχαριστώ!
 
Να μην πλερώνεις τίποτε ποτέ του τελωνείου
και επειδήτις ο λουφές δε σούρχεται πολύς
να τ’ αποσώνεις όσα θες και... χάριν εμπορίου...
ξύλα κι αυγά και πρόβατα και κότες να πουλείς!...
 
Τέτοια μακαριότητα και ποιος δεν τη ζηλεύει;
Ανεύθυνος ν’ απλώνεσαι, κανείς να μη μπορεί
λογαριασμό στο ξάπλωμα ποτέ να σου γυρεύει,
κι αν μουρμουρίζει ο λαός να κάνεις το βαρύ!...
 
Να μελετάς τον Πωλ ντε Κοκ, ως μόνην ιστορία,
να είναι παιδοφάμπρικα η πρώτη σου δουλειά...
Κι αν τα τινάξεις, να γραφεί στην πλάκα σου την κρύα:
«Ενθάδε κείται το κορμί βαρβάτου βασιλιά!»

Για δες καιρό που διάλεξεν Απόκρια να βγει!...
Τώρα που ανθίζουν οι ντροπές στην κλασική μας γη!...

Είναι το κάτασπρο χαρτί
σαν την απείραχτη παρθένα.
Δεν ξέρει ποιος θα του ριχτεί
και ποια θα το χαδέψει πέννα.
 
Μπορεί να τύχει ποιητής
στον Παρνασσό να τ’ ανεβάσει,
μπορεί κι απλός μελανωτής
την παρθενιά του να χαλάσει.
 
Ή Πάπας άγιος φριχτό
αφορεσμό να σφενδονίσει
κι ένα πλανήτη σερπετό
σούζο ακίνητο να στήσει.
 
Μπορεί Βαγγέλιο ιερό
να διαβαστεί στο πρόσωπό του,
ή συναξάρι σοβαρό,
ή ιστορία Δον Κιχώτου.
 
Μπορεί να λάχει Σολωμός
τη λευτεριά μ’ αυτό να ψάλλει,
μπορεί χοντρός λογαριασμός
να το μαυρίσει του μπακάλη.

Απ’ το τσαμπί σου κρέμεται, γλυκιά μου μαυρομάτα,
το έθνος... Σένα θρέφουμε μονάκριβη ελπίδα,
χλωρή, όσο ξεραίνεσαι, συ κάνεις την πατρίδα,
είν’ από σένα τάλαρο τ’ αλώνια μας γεμάτα,
μικρή, γλυκομελάχρινη, κοπέλα μου σταφίδα!

Μιλούν στο βαλς αμίλητα καρδιές ζευγαρωμένες...
Ω! πόσο λέει πλειότερα τ’ αχείλι που σωπαίνει!...
Στου βαλς απάνου τα φτερά πετούνε μεθυσμένες,
κι απ’ το κεφάλι το μυαλό στα πόδια κατεβαίνει.
[...]
Το ένα τ’ άλλο κυνηγά, μα μυστικά κρατιέται
δεμένο απ’ του μουσικού το μαγικό δοξάρι,
στο γύρνα γύρν’ αναπνοή μ’ αναπνοή φιλιέται
και κάνει τόσους ο χορός από μονούς ζευγάρι!...
 
Χορεύετε!... Παντού χορός στη φύση βασιλεύει!
Χορεύουν οι πλανήτες μας, χορεύουν οι κομήτες
η γη μας βαλς αιώνιο στον ουρανό χορεύει,
χορεύουν οι αξέγνοιαστοι ελεύθεροι πολίτες.
 
Χορεύουν όσοι δέσανε γερά το γάδαρό τους,
χορεύουν οι τρανοί τρανοί, χορεύουν βασιλιάδες,
μα τον παρά για τα βιολιά φορτώνουν στο λαό τους,
κι αυτός βαρεί τον ταμπουρά για να γλεντούν αγάδες!

Χριστός γεννάται σήμερον «Εν Βηθλεέμ τη πόλει».
Γιατί, αν γεννιότανε εδώ... τον παίρναν οι διαόλοι.