Οι δούλοι λαοί κυμαίνονται μεταξύ ανοχής της αυθαιρεσίας και συνωμοσίας. Ίδιον των ελευθέρων λαών είναι δι’ ειρηνικών μέσων να επιβάλλωσιν εις τους άρχοντας τον προς αυτούς σεβασμόν.

Οι πολιτευόμενοι είναι πλάσματα του επικρατούντος εν τη πολιτεία στοιχείου, το δε Έθνος ου μόνον δεν είναι το επικρατούν στοιχείον εν τη πολιτική, αλλ’ εικονικήν έχει μετοχήν εις αυτήν.

Την ευθύνην των επαναστάσεων φέρουσιν ουχί οι εκτελούντες, αλλ’ οι καθιστώντες αυτάς αναποδράστους.

Αλλεπάλληλα γεγονότα αποδεικνύουσιν ότι ο νόμος, αντί να εκτιμάται παρά των προσωπικών κυβερνήσεων ως εγγύησις της τάξεως, θεωρείται ως αυθάδης περιορισμός της ελευθέρας ασκήσεως της εξουσίας και αθετείται διά τούτο και μόνον ότι είναι νόμος.

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν.

[Μετά την εκλογική του ήττα του 1895:] Ανθ’ ημών, ο Γουλιμής.

Η ιστορία! ω! ναι! ημπορεί αύτη να δικαιώση, εκτός αν αδικήση, τούθ’ όπερ είναι εξ ίσου πιθανόν. Αλλά και αν έτι παραδεχθώμεν το πρώτον ως αναμφήριστον, δεν συλλογίζεσαι οπόσον ογκώδης ιστορική ύλη θα έχη συσσωρευθή μετά χίλια έτη; Οι ιστοριογράφοι λοιπόν του τρισχιλιοστού έτους μετά Χριστόν θα είναι ηναγκασμένοι εντός είκοσι γραμμών να περιλάβωσιν όλα τα γεγονότα της βασιλείας του Όθωνος και του Γεωργίου. Τούτου δε τεθέντος, είναι αμφίβολον εάν θα μνημονεύσωσι των ονομάτων των υπουργών, όσοι εκυβέρνησαν την Ελλάδα κατά την τελευταίαν εξηκονταετίαν.