Τέσσερα καρτονάκια σήμερα αγαπούλι από σένα. Το ταχυδρομείο ήταν πολύ γενναιόδωρο. Τα διαβάζω ένα ένα με μεγάλη προσοχή και τάξη σαν νάχω και να κρατώ κάτι ξεχωριστό στα χέρια μου και κρύβομαι με ζηλοτυπία. Το τελευταίο σου ήταν απροσδόκητο. Μου λες ότι δεν θα μου ξαναγράψεις, γιατί σου είπε ο Γιάννης κάτι κουταμάρες. Έτσι λοιπόν; Μπράβο σου. Όμως σε ξέρω εγώ, δεν τα λες με τα σωστά σου. Έτσι από πεισματάκι. Δεν μπορεί να πιστεύης τίποτα. Μπορεί να θελήσατε να μου κάνετε καμμιά φαρσούλα με τον Γιάννη, έτσι για να παίξετε. Όμως εγώ σου απάντησα πικρά –θυμωμένα– και συμφώνησα μαζί σου να μην μου ξαναγράψης. Στενοχωρήθηκα πολύ. Ύστερα από λίγο μου φέραν και το δέμα σου. Ωραίο αγαπούλα το πουλόβερ σου. Φροντισμένο με αγάπη και πολλή προσοχή. Θα το φορέσω με τόση ευχαρίστηση. Αν και μου έδωκε εδώ και τρεις ημέρες ένα περισσευούμενο ο φίλος ο Μπάμπης ο Ράφτης. Δεν συγκρίνεται το δικό σου με κείνο. Έλεγα να πάου σήμερα, που επί τέλους σταμάτησε και το χιόνι, να ιδώ τον αδερφό μου. Καθυστέρησα όμως στον εφοδιασμό κι’ ας πήρα μόνο ρεβύθια –δεν υπήρχε τίποτα άλλο– και σήμερα στενοχωρήθηκα πολύ.
    Το απόγευμά μου το πέρασα με τους αξιωματικούς μου γράφοντας και καλαμπουρίζοντας. Το βραδάκι το κρύο ήταν ανυπόφορο και στο χιόνι που κοιμώμαστε δεν υπάρχει τρόπος παρά τη διαρκή φωτιά να ζεσταθής. Έχει και μια τρύπα επάνω στη στέγη που το φέρνει σβουριχτό και νοιώθεις την ξεχωριστή παγάδα που σου παίρνει το μούτρο, το λαιμό. Ο Καράγιωργας έβαλε κάτι χαρτόνια, κάτι φημερίδες εκεί κατά την τρύπα. Κάτι έγινε. Αύριο λέει θα κάνει μπουγάδα. Οι φαντάροι τσακώσαν τις πρώτες ψείρες. Γιατί όχι; Αυτό το περιμένουμε σαν το φυσικώτερο πράμα. Αδύνατον να γλυτώσουμε. Θα παίζουμε λέει ο Καράγιωργας μονά ζυγά με δαύτες. Εγώ έχω 20 ημέρες ν’ αλλάξω, αλλά ακόμα δεν ένοιωσα την χαρακτηριστική φαγούρα. Θα την νοιώσω σήμερα αύριο. Η ψείρα, η πολλή ψείρα που είναι θρεφτή και μεγάλη σαν κουκί, συνοδεύει τον στρατιώτη όπως το όπλο του, όπως η ταλαιπωρία και η κακοπέραση, η χειμωνιά και η σφαίρα.–