20.7.48, Τρίτη. Το πρωί βγαίνομε στο καραούλι. Παντού ησυχία. Κοιτάμε με τα κυάλια. Μόνον κάτω στον Άγιον Ηλία ακούγεται από κάνα ντουφέκι, πολύ αραιά, καθώς και στον Παρνασσό,¹ κάτω προς το δαδιώτικο. Εδώ γύρω μας δεν βλέπομε ούτε ακούμε τίποτα. Από δω βλέπομε και την ταράτσα μας,² μα δεν φαίνεται καμιά κίνηση από τον Γιώργο, Αργύρη, Γιαννούλα ή άλλων να πάνε εκεί για συνάντηση. Το απόγεμα, ώρα πέντε, ξεκινήσαμε πήραμε το δρόμο, πήγαμε στον καταυλισμό του Μέγα Έλατου και εκεί βρήκαμε ένα στύλιωμα από τον κασμά μας. –Γυναίκα, είπα, πήγαν πέρα στην ταράτσα μας, να ένα σημάδι πόχουν φέρει από εκεί. Έπειτα ξεκινήσαμε και πήγαμε στην ταράτσα. Εκεί μας είχαν χαλάσει δυο μπιτόνια, έναν τενεκέ πετρελαίου,³ που μαγειρεύαμε, και ό,τι παλιόρουχα είχαν εκεί οι αντάρτες, άχρηστα, τα είχαν καμένα. Τα άλλα χρήσιμα πράγματα που είχαμε κρύψει, τα βρήκαμε όλα. Τώρα ανάψαμε φωτιά και ψήνομε πατάτες. Αφού νύκτωσεν, ήρθαν και οι άλλοι. Διά ώρες καθήσαμεν και είπαμε τις ιστορίες μας και έπειτα κοιμηθήκαμε.
 
 
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
 
1. Εννοεί στο γυμνό του Παρνασσού.
 
2. Το κυρίως λημέρι τους.
 
3. Πετρελέγου, στο χειρόγραφο.