Ξημερωνόμαστε αντίκρυ στην Καστοριά με τη λίμνη της. Σπάνιο θέαμα. Σπάνιο τοπίο. Ο καιρός είχε καλμάρει κάπως αν και τα υψώματα γύρω τα γυμνά είναι σκεπασμένα πάχνη.
    Στα πόδια της όμορφης πόλης, που είναι ένα είδος αμφιθέατρο, πιάνοντας από τις όχθες της λίμνης σου δίνει όψι πανοραματική. Αφήνουμε δεξιά μας την πόλη – δεν περάσαμε μέσα και τραβούμε προς το βουνό. Έχει δρόμο ακόμη. Περνάμε άλλη μια φορά τον Αλιάκμονα. Στη Γέφυρα υπάρχει φρουρά και αντιαεροπορικά. Παρά τις πολλές επιθέσεις τίποτα δεν έκανε ο εχθρός. Αράξαμε σ’ ένα χωριό προσφύγων. Χαμόσπιτα όλο πλίθα. Εκτεταμένο, άδεντρο μέρος. Λάσπη και κρύο. Υποθέτω πως δεν τραβά άλλο ο δρόμος ο αμαξιτός. Είμαστε στο Μέτωπο. Υπάρχει εδώ Νοσοκομείο διαμετακομίσεως τραυματιών.
    Είχα και μια παρατήρησι από το Λοχαγό διότι βρήκε, λέει, τη μάσκα μου κρεμασμένη σ’ ένα άλογο. Ατυχία και εδώ. Όλες οι μάσκες ήσαν κρεμασμένες στ’ άλογα.
    Μαζεύτηκε ο λόχος έξω απ’ το χωριό σ’ ένα λιμνότοπο χάλια. Περιμένω εκεί κουρασμένος. Το κρέας, παραπονείται ο μάγειρος και τα βάζει μαζί μου, δεν βράζει. Θα μας δώσουν ρέγκα και ελιές. Έτρωγα μια ελιά, όταν με χτύπησε κάποιος στον ώμο. Γυρίζω και βλέπω τον φίλο και συμπατριώτη Γ.Ξ. Στρατιώτης. Πώς βρέθηκε εκεί; Σε λίγο να και ο Νιόνιος Ραπακούλιας, γείτονας και οικείος από μικρό παιδί. Άλλη έκπληξις αυτή. Ήσαν στ’ αυτοκίνητα τα υγειονομικά και μετέφεραν τραυματίες απ’ εδώ στο Αμύντεο και βρήκαν τον Ανθυπολοχαγό Μαν. στον δρόμο και τους είπε για μένα. Μεγάλη χαρά ήταν αυτή. Και τα παιδιά χαίρονται το ίδιο. Αυτοί περνούν περίφημα με αρκετή ανεξαρτησία και προπαντός δεν πατούν χάμω ποδάρι. Είναι και πίσω. Μεγάλο πράμα. Το βράδυ με φιλοξένησαν στο αυτοκίνητο. Μεγάλο λεωφορείο που έχει μεταβληθή σε τραυματιοφόρο. Με τέσσερα φορεία, δύο στην κάθε πλευρά, σαν καμπίνα βαποριού. Είπαμε πολλά. Εγώ τα βάσανά μου και τις ιστορίες μου, αυτοί την καλοπέρασή τους και την ησυχία τους. Τόση διαφορά στον πόλεμο; Τους μακάριζα. Κοιμήθηκα ωραία. Με περιποιήθηκαν πολύ.