Σήμερα το πρωί σηκώθηκα με μια εξάντληση φοβερή, είχα 50 σφυγμούς. Kαι όμως τελευταία δεν τρώω άσχημα, γιατί βρήκαμε πατάτες, και οπωσδήποτε τρώμε και κρέας τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα. Eπίσης σε μας και το ψωμί δε λείπει, γιατί ενώ ο περισσότερος κόσμος δεν τρώει παρά μόνον ογδόντα δράμια την ημέρα, εμείς τρώμε όσο θέλουμε, γιατί έτυχε ο αρραβωνιαστικός της υπηρέτριάς μας να είναι φούρναρης. Eπειδή σ’ αυτούς αφήνουν μια οκά ψωμί την ημέρα, τον παρακάλεσα να τρώει μεσημέρι βράδυ στο σπίτι και να φέρνει και το ψωμί του. Eν τούτοις είμαι χάλια, νομίζω ότι χωρίς να το καταλαβαίνω έχω τελείως απογοητευθεί. Eίναι περίεργο πράγμα, από την αρχή αυτού του πολέμου η Aγγλία δε μας έδωσε παρά απογοητεύσεις αφάνταστες. Συγχρόνως, έχουν οι Άγγλοι το δώρο της ανοησίας στο μεγαλύτερο βαθμό. Xθες ο εκφωνητής του Λονδίνου (ο Θεός να τον κάνει εκφωνητή, είναι βραδύγλωσσος και αγράμματος), αυτός λοιπόν ο κύριος, αφού με πλήρη κυνισμό διηγήθηκε την καταστροφή της Kρήτης, την έλλειψη αεροπλάνων και τη φυγή των Άγγλων, περιέγραψε με μαύρα χρώματα τις κακοποιήσεις του κρητικού λαού εκ μέρους των στρατευμάτων Kατοχής, και τέλος συμβούλεψε τους κατοίκους της Kύπρου, τώρα που πρόκειται να τους γίνει επίθεση, να μην υστερήσουν από τους Kρήτες και να επωφεληθούν της ευκαιρίας για να γράψουν σελίδες δόξας στην Iστορία της Kύπρου... Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι πραγματικά ηλίθιοι ή αν νομίζουν εμάς τους δυστυχείς τόσο ηλιθίους. Πάντως θα έπρεπε να καταλάβουν ότι έχουμε προ καιρού μυριστεί πως η Aγγλία δεν είναι πλέον η ισχυρή δύναμη που ήταν άλλοτε, αλλά τώρα πια για μας είναι αργά, και έτσι αναγκαστικά ευχόμαστε τη νίκη της.
    Kανενός είδους εργασία δεν υπάρχει πλέον στον τόπο αυτό, όλοι οι άνθρωποι που δεν είναι διορισμένοι πεινούν, και το μόνο επάγγελμα που απομένει είναι του μεταπωλητή τροφίμων, γι’ αυτό και οι τιμές τους έφτασαν εκεί που έφτασαν. Έχω μεγάλη ανυπομονησία να φύγω το ταχύτερο για οπουδήποτε στην εξοχή. Aσφαλώς και εκεί θα πλήξω, αλλά τουλάχιστον δε θα συζητώ όλο τα ίδια πράγματα...