Τίποτα το αξιοσημείωτο. Ξημερώθηκα σχεδόν στο αχυρένιο στρώμα μου. Η μάχη από πρωί πρωί έφτασε στην ακμή της. Ο σάλαγος και το βουητό του κανονιού είναι κάτι ξεχωριστό. Με το σκάσιμο του κανονιού –εδώ γύρω μας βρίσκονται κάμποσες πυροβολαρχίες βαρέος– ο ήχος τρέχει σφυριχτά και παθαίνει απανωτές αντηχήσεις στα γύρω χιονισμένα υψώματα. Χαλασμός κόσμου. Μεγαλοπρέπεια. Αντιβουΐζουν γραμμή οι χαράδρες και οι ρεματιές στη διαδρομή της οβίδας. Κάπου πέρα μακρυά θα σκάσει κι’ αυτή, όπως κι’ οι τόσες άπειρες άλλες και θα τιναχτούν τα καυτά θραύσματα με λάσπη μαζί και χώμα για να βρουν και να σκίσουν σάρκα μαλακή, ανθρώπινη. Συνηθίσαμε τέλεια και ούτε μας συγκινούν οι αλλεπάλληλες ομοβροντίες. Κοντά μας, πολύ κοντά μας, δίπλα μας, το βαρύ πυροβόλο, πιο πέρα το ελαφρό, ακόμα πιο πέρα και το λιανοντούφεκο, όλα μαζί ανακατεύονται δαιμονισμένα και ακούγεται σάλαγος και χαλασμός. Μεγάλο πείσμα. Χθες είχαμε επιτυχίες, σήμερα θα είναι πιο αποφασιστική η μάχη. Επιμένει ο εχθρός σε κάτι υψώματα μεγάλης σημασίας εδώ πιο πέρα. Επιμένει και λυσσά. Πρέπει όμως να φύγη και θα φύγη. Έστω και αν αποδεκατιστούν οι σχηματισμοί μας. Καθημερινώς φθάνουν ενισχύσεις. Ο καιρός άσχημος πολύ. Κρύο, βροχή και λάσπη γόνα. Μέσ’ στα όλα. Γινόμαστε όλοι λάσπη και νερό. Στον εφοδιασμό από την πολλή κίνηση και για το λόγο ότι γύρω είναι χωράφια και το χώμα μαλακό και μπόσικο, η κατάσταση είναι δραματική και τρισάθλια. Σήμερα φόρτωσα σακκιά βρώμη που τάβγαλα από τη λάσπη όπου ήσαν κολλημένα. Πώς τα πήγα έτσι κολλώντας ώς τα γόνατα ψηλά μες στη λάσπη, ούτε ξέρω. Και το κάρρο ήταν μακρυά. Τέτοια δουλειά ούτε σαν μακρυνή υποψία δεν μου περνούσε ότι θα μπορούσα να κάνω. Πού βρίσκεται αυτή η αντοχή και η δύναμη...