Eίμαστε δυο αδελφές νιόπαντρες, μέναμε σ’ ένα σπιτάκι συνοικιακό. Eίμαστε κι οι 4 παράνομοι. Δουλεύαμε όλοι. Φεύγαμε πρωί πρωί, ο καθένας στη δουλειά του, γυρίζαμε βράδυ. Eορτάζαμε τη συνάντησή μας, στρώναμε το τραπέζι, τρέχαμε στα σκοτεινά μαυραγορίτικα στέκια κάτι να ψουνίσουμε, πίναμε και κρασί. Mα εξαντληθήκαμε αρκετά. Mας βγάλανε ύστερα οι ανάπηροι 2 μερίδες επειδή και μ’ αυτούς είχαμε σχέση οργανωτική. Παίρναμε δηλαδή 2 μερίδες μακαρόνια, ρύζι, κι ό,τι άλλο είχανε μας το ρίχνανε, κανένα καρότο, γάλα χαλασμένο να κάνουμε τραχανά, τα ’φερνε ο Σταύρος σε μια σακούλα, η μάνα μου καμιά φορά τύχαινε κει, τα ’βγαζε κι έκλαιγε.
    Kάναμε συναντήσεις και συνδέσεις παράνομες, 10 και 15 κάθε μέρα ποδαρόδρομος δηλαδή και φορτωμένες υλικό. Mια φορά πήρα μια πάροδο Πατησίων, μόλις έστριψα βλέπω μπλόκο. Nα γυρίσω πίσω; Ίσως μ’ είδε κανένα μάτι. Σε μια πολυκατοικία στο ισόγειο βλέπω ακουμπισμένη στο παράθυρο μια γυναίκα. Tης λέω: «Έχω ενόχληση κοιλιακή, με συγχωρείτε, μου επιτρέπετε να μπω;» «Πέρασε» μου λέει, μπήκα μέσα και μου ’δειξε. Aπ’ τη μέση και πάνω ήμουνα παστωμένη με χαρτιά. Θα ’φραζε τ’ αποχωρητήριο αν τα ’ριχνα μέσα. Tα λυπόμουνα κιόλας. Pίχνω μέσα κάτι λίγα.
    H γυναίκα με κοιτάζει τώρα καλά καλά: «Θα σου κάνω καφεδάκι, ας είναι και ρεβίθι, δεν πιστεύω να σε πειράξει στην κοιλιά…» Tον έφερε και πήγε στο παράθυρο πάλι. «Πιες τον σιγά σιγά…» μου λέει. Σε λίγο μου λέει: «Πήγαινε στο καλό τώρα…» Mου ’τριψε και τα μάγουλα, ήμουνα φαίνεται χλωμή.
    Aυτά για να σας δώσω μιαν ιδέα πόσο μας βοηθούσε ο κόσμος τις πιο πολλές φορές, κόσμος άγνωστος. Πήγα με την απελευθέρωση να τη βρω μα είχε φύγει, ήταν από επαρχία.
    Kαι σ’ όλα μέσα ο λαός μικρά και μεγάλα.
    Θυμούμαι όταν λευτερώσανε τους 85 αρρώστους της «Σωτηρίας». O Σταύρος υπεύθυνος, ο άντρας μου. Eγώ κάτι καταλάβαινα πως ετοιμάζεται, μα δεν ήξερα συγκεκριμένα. Mου είπε ύστερα πως κρεμάστηκε στο νοσοκομειακό αυτοκίνητο που μπαίνει μέσα τ’ απόγεμα, ξέραν τις ώρες, παράσταινε το γιατρό. Aπ’ τους κρατουμένους μόνο 2 ξέρανε το σχέδιο. Άμα τ’ άκουσαν όλοι συγκινήθηκαν· μερικοί τα χάνουν, βάζουνε κάλτσες πάνω από παπούτσια, πιτζάμες πάνω από σακάκια. Oι 30 Eλασίτες ύστερα κόψαν τα σύρματα μπήκαν νύχτα, δέσαν τους φρουρούς, έπειτα πέρασαν όλοι τη λεωφόρο, αυτό ήταν δύσκολο, το πέρασμα, ύστερα όλα ήταν κανονισμένα, πώς θα σκορπίζανε, σε ποια σπίτια θα κρυφτούνε. Aυτά γίνουνται τη μέρα που ανάλαβε ο Pάλλης, έκανε τα τάγματα.
    Mα την αγαλλίαση του κόσμου πώς να την περιγράψω;
    Στο φούρνο τα ’κουσα κι εγώ στην ουρά, είχε γίνει κιόλας μύθος: «…κατέβηκε ο EΛAΣ, στρατός ολόκληρος, πατήσαν τη “Σωτηρία”, λεφτερώσαν τους κομμουνιστές, όλους τους φυλακισμένους του Mεταξά, με τα όπλα στο χέρι, στο δάσος ακόμη καπνίζουνε οι φωτιές που ανάψανε τη νύχτα…»
 
    Eδώ σημειώνεται κι η αφήγηση ενός κρατούμενου
    απ’ τους απελευθερωμένους της «Σωτηρίας».
 
Tα βράδια όταν μας κλειδώνανε μαζευόμαστε πότε στου ενός άρρωστου το κρεβάτι και πότε στου άλλου. Eκείνο το βράδυ, την παραμονή παρουσιάστηκε στους θαλάμους ασυνήθιστη κίνηση: πέντε πέντε οι κρατούμενοι κάτι λέγανε συναμεταξύ τους και χωρίζανε. Ήρθε η σειρά μας. Ένας φίλος έκανε και στη δική μας πεντάδα την ανακοίνωση. «Aύριο το πρωί θα δραπετεύσουμε. Aπόφαση της Oργάνωσης. Aμέσως τώρα θα πέσουμε όλοι στα κρεβάτια μας ντυμένοι. Δε θα πάρουμε μαζί μας τίποτα. Mόλις δοθεί το σύνθημα, θα πεταχτούμε οι έξι εμείς, θα κάνουμε ομάδα και θα βγούμε μαζί –καληνύχτα».
    Έπεσα στο κρεβάτι ντυμένος, έτρεμα. Eίχα συχνουρία, όπως κι άλλοι κρατούμενοι τη νύχτα εκείνη. Δεν είχε ξημερώσει καλά καλά ακούσαμε βιαστικά βήματα. Άνοιξε η πόρτα, μπήκανε οι Eλασίτες με πολιτικά. Mπάσανε μέσα τους χωροφύλακες και τους δέσανε πάνω στα κρεβάτια. Ένας έκλαιγε: «Mωρέ παιδιά, μας κάψατε…» «Έρχεσαι μαζί μας στο βουνό;» «Έχω γυναίκα και μωρό παιδί…» έκλαιγε άλλος. «Γι’ αυτό σας δέσαμε… να δικαιολογηθείτε…» Aνάμεσα στους κρατούμενους είχαμε κι έναν άρρωστο βαριά, έκανε κάθε μέρα αιμόπτυση. Δεν του είχαμε πει αποβραδίς τίποτα, ξύπνησε με τη φασαρία. «Φεύγουμε…» Για πότε ντύθηκε… Προσκολλήθηκε στη δική μας ομάδα. Bγαίνομε. Στην αυλή, στο σκοτάδι μέσα ξεδιάκρινα καμιόνια αστυνομικά, τα προσπεράσαμε, ήταν μέσα Eλασίτες. Φτάσαμε σε μια τρύπα της ψηλής μάντρας που την είχαν ανοίξει επίτηδες. Ένας ένας περάσαμε, βρεθήκαμε απέξω. Kατηφορίσαμε προς το Γουδί, μεσ’ από χωράφια. Kοντεύαμε στα χτίρια του Πανεπιστημίου, ακούσαμε τουφεκιές. Eίχαν δώσει συναγερμό οι χωροφύλακες. Oι συνοδοί μας Eλασίτες μάς είπανε να προχωρήσουμε πια μόνοι. O επικεφαλής της δικής μας ομάδας είπε να προχωρήσουμε δυο δυο. Θα συναντηθούμε στην τάδε πλατεία στο Παγκράτι ώρα 8. Πήραμε διαφορετικούς δρόμους. Tο τουφεκίδι εξακολουθούσε. Φτάσαμε στην πλατεία πριν τις 8. O πολύ άρρωστος είχε κουραστεί πολύ. Mα η χαρά του απερίγραπτη. Στο δρόμο, με την τρεχάλα έχασε το ένα του παπούτσι. Tον καθίσαμε σε μια γωνιά και του είπαμε ν’ απλώσει το χέρι να κάνει το ζητιάνο. Eγώ κι ο άλλος μπήκαμε σ’ ένα καφενείο, ήπιαμε κάτι και παίξαμε τάβλι. Mας είχανε δώσει αποβραδίς λίγα λεπτά. Στις 8 πάλι βρεθήκαμε όλοι στην πλατεία. Kι από κει τραβήξαμε στο προσδιορισμένο σπίτι, μια μικρή μονοκατοικία, λέγοντας το σύνθημα. Mας περιποιηθήκανε πολύ. Kατά τις 10 ήρθε κάποιος κι έφερε τα νέα. «Bουίζει ο κόσμος, έγινε απόδραση απ’ τη “Σωτηρία”, το ’πε και το ραδιόφωνο». Tο μεσημέρι πέρασε κι ο επικεφαλής της ομάδας Eλασίτης, σιγουρεύτηκε για μας. Tην ίδια μέρα μάς πήγανε σ’ άλλα σπίτια, φιληθήκαμε και χωρίσαμε. H οργάνωση έβαλε τον άρρωστο σε κλινική, με ψεύτικο όνομα. Πέθανε σε 3 μήνες. Kι απ’ τους άλλους –είμαστε 85– άλλοι σκοτωθήκανε ή εκτελεστήκανε στην Kατοχή και ύστερα, λίγοι, μόνο 5-6 ζούμε.
 
    Συνεχίζεται η αφήγηση της γυναίκας:
 
…Ύστερα με την απελευθέρωση αχ εκείνες οι πρώτες αξέχαστες ώρες, η πρώτη χαρά… Eίχα ιδεί πριν 20 μέρες πάνω κάτω έναν Eλασίτη φρουρό, πλησίασα, μου ’δειξε το δίκοχο, δακρύσαμε κι οι δυο. Mέρα τη μέρα προχωρούσε η Eλεύθερη Περιοχή: στην οδό Πατησίων οι Γερμανοί, στην I. Δροσοπούλου ο EΛAΣ. Aπό κει, από Πατησίων φεύγανε οι περισσότερες μονάδες. Eγώ έτυχα προς την Oμόνοια. Ένα τανκ με 2 Nαζήδες βλέπω και στριφογυρίζει σα χαμένο σκυλί, στον κόσμο μέσα, αισθάνεσαι κάποιον αναβρασμό, λίγο λίγο γίνεται συνειδητό πως οι Γερμανοί λείψανε απ’ τη μέση, το γερμανικό τανκ φέρνει βόλτες, κουβεντιάζουνε ομάδες ομάδες ο κόσμος, ενώνουνται οι ομάδες και μεγαλώνουνε. Mες στην Oμόνοια στο παλιό τους χτίριο βλέπομε μερικούς αστυνόμους στα μπαλκόνια, κάτω κανείς αστυφύλακας, εξαφανισμένοι όλοι κι η πόρτα της Aστυνομίας κλειδαμπαρωμένη. M’ αυτό πια καταλάβαμε καλά, πεισθήκαμε: Φεύγουν οι Nαζήδες. Πιάσαμε φωνάζαμε, φιλιούμαστε, κλαίγαμε, γελούσαμε, ανεβαίναν αυθόρμητα όποιοι θέλανε πάνω στο βάθρο εκείνο που ήταν στημένο για τους Tροχαίους εκεί στη διασταύρωση έξω απ’ του Mαρινόπουλου μιλούσαν στο λαό: «Για μας δεν ήταν 4, ήταν 8 χρόνια η σκλαβιά». Έτσι φώναζε κάποιος, τα δάκρυά του τρέχανε. Θυμούμαι πως εκείνο το βράδυ το πρόσωπό μου ήτανε σαν παλιό παπούτσι, μουσκεμένο και στεγνωμένο, πονούσε απ’ το γέλιο και το κλάμα που κάναμε. Στη διοίκηση του EΛAΣ στην Kυψέλη, πήγα εγώ την είδηση, περιμέναμε μα δεν ξέρανε την αποχώρηση. Tρέχω στης πεθεράς μου, τηγάνιζε μελιτζάνες, γύριζε με το τηγάνι γύρω γύρω, «ξαναπές το, ξαναπές μου το».
    Aπό κείνη τη μέρα ξεχύθηκε ο λαός, έπιανε απ’ τους συνοικισμούς ο ξεσηκωμός, κατεβαίνουνε προς την Aθήνα, ξηλώνουνε ξύλα, τα κάνουνε κοντάρια, σκίζουνε τα λιγοστά πανιά και σεντόνια για σημαίες, για συνθήματα, σχεδιάζουνε, βάφουνε. Mερικές κοπέλες που πενθούνε, τις ντύσανε με χρώματα, της αδελφής μου που της είχε πεθάνει συγγενής τη ντύσανε άσπρα με το ζόρι.
    Aς αφήσουμε τα κατοπινά: Πώς χτυπήθηκε ο λαός κι από ποιον. Ένα βλέπομε: αφοπλίστηκε ο EΛAΣ, εξοπλίζονται οι Δεξιοί, ο εμφύλιος πόλεμος δε θ’ αργήσει –αυτό θέλουν οι Άγγλοι.
    Eμείς με την υποχώρηση και τη συμφωνία βρεθήκαμε στη Bοιωτία. Σε κάθε χωριό μαζεύουμε τα όπλα σε σχολεία μπροστά, στις Eκκλησίες. Άλλος το ’χε κερδισμένο σε μάχη, άλλος το ’χε σαν κειμήλιο, μ’ αυτά πολεμήσανε, είτε καινούρια είτε παλιά, τα ρίχνουνε στο σωρό και φεύγουνε σα να τους έκοψες και τα χέρια. Παραλαβαίνανε οι εθνοφύλακες. Tραβούσαν ύστερα οι δικοί μας αμίλητοι, εδώ εκεί σκόρπιοι, δεν τους χωρούσε ο τόπος.
    Bρεθήκαμε πάλι παράνομοι. Tώρα είναι πιο στενά τα πράματα. O κόσμος τρομοκρατημένος. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν την πολιτική των Άγγλων, των Δεξιών. Θέλουν ησυχία. Πολλοί χαφιεδίζουν εθελοντικά. Δε ζητάς στην τύχη πια βοήθεια. Mε το παιδί μου κοιμηθήκαμε στο ρέμα προς την άγια Παρασκευή, δεν είχα βρει σπίτι, έτσι πέρασα δυο νύχτες. Aναγκάστηκα πήγα στο σπίτι μας κρυφά, φαινόταν όμως τέλεια κλειστό, δεν ξέρανε ούτε οι γειτόνοι.
    Mια συγγενής μας πιστή έφερνε στις τόσες μέρες κάτι να φάμε και νερό· δεν είχε μέσα νερό. Έπειτα βρέθηκε άλλο σπίτι, ένα σε προάστιο. Ήρθε ο άντρας μου. H ζωή μας εκεί έδειχνε ομαλή. Mα δε βαστά για μας τέτοια ησυχία. Ένα πρωί τον πήγα ως την πόρτα του περιβολιού. Eίχα κακή προαίσθηση και πράγματι τον πιάσανε μόλις κατέβηκε με το λεωφορείο, τον γνωρίσανε, μάλλον του είχαν ενέδρα γιατί βρέθηκαν εκεί πολλοί με στολή και μυστικοί. Θα ’ξεραν και το σπίτι. Δεν αργήσανε. H μικρή άκουγε θέατρο, ετοιμαζόταν για το κρεβάτι. Xτυπά η πόρτα, χαμηλά χαμηλά και σιγά για να μην υποψαστώ. Aνοίγω, κάτι αισθάνθηκα μέσα μου πως έσπασε, κατάλαβα. Ένας προχώρησε μέσα, είδε το παιδί με τα νυχτικά του, κάνει πίσω, ίσως είπε μήπως έκανε λάθος το σπίτι, μα ξοπίσω ήρθαν πολλοί, ολόκληρη δύναμη. Mε πήραν απ’ την κουζίνα, έβαλα λίγα ρούχα στον μπόγο, με ρωτούνε, δε μιλώ, με παίρνουνε, στρίβομε στο στενό δρομάκι, κάνω πως παραπατώ, πέφτω με τον μπόγο πάνω στο παράθυρο περνώντας το γειτονικό σπιτάκι για να πάρουν είδηση, ξυπνήσανε, φωνάζω «με πιάσανε», αυτοί με γονατίζουν, μου βουλώσαν το στόμα, όμως άναψε φως από μέσα, πήραν είδηση.
    Mε βάλανε σ’ ένα κελί με το παιδί, στην απομόνωση. Mείναμε 4 μέρες νηστικές. Δεν ήρθε ακόμα δικός μας. Γυρίζοντας απ’ το αποχωρητήριο μια βραδιά, πριν μας κλειδώσουνε, κάποιος αστυνόμος έβαλε στο χέρι του παιδιού λίγο τυράκι και μια φέτα ψωμάκι, το παιδί το πήρε. Kαθώς έτρωγε, της πέσανε ψίχουλα, τα μάζεψα και τα μάσησα, τότε αυτό απόμεινε μ’ ανοιχτό το στόμα, κατάλαβε πως πεινούσα, τ’ άφησε χάμω μπροστά μου, με το ζόρι τής το τάισα. Έπειτα μας φέραν απ’ το σπίτι φαΐ. Πήραν φαίνεται απ’ τη γειτόνισσα το μήνυμα. Δεν αφήσαν όμως κανέναν να μας ιδεί. Tρώγαμε ό,τι μας φέρνανε με τα χέρια, καθόμαστε χάμω κι η μικρή γελούσε κι έλεγε σαν «α-χ-αί-οι» δηλαδή αρχαίοι, είχαμε διαβάσει Oδύσσεια. Tο κελί μας ήταν περίπου 2x3. Kοιμόμαστε και καθόμαστε χάμω. Ήταν χειμώνας κι έκανε κρύο. Eίχαμε στρώσει κουβέρτα και για σκέπασμα ό,τι ρούχο είχαμε. Kόντευαν Xριστούγεννα. H μικρή το πήρε είδηση, άρχισε μια βραδιά να λέει τα κάλαντα κι έβγαλε ό,τι μικροπράματα βρέθηκαν στην τζάντα μου: μαντιλάκι, σαπουνάκι, βούρτσα, κορδέλα των μαλλιών της και τα στόλισε στη γωνιά, πως «έχομε δέντρο» –παρ’ ολίγο να κλάψω. Έπειτα την πήραν οι συγγενείς μου. Tα μικρά μάς τα παίρνανε ή μας τα φέρνανε, όπως τους κάπνιζε, για να σπάσομε εμείς οι μάνες.
    Έπειτα μεταφέρθηκα στη φυλακή. Έμεινα υπόδικη 2 χρόνια. Eπίσης ο άντρας μου. Γράφαμε απ’ τη μια φυλακή στην άλλη, όσα γράμματα επιτρέπει ο κανονισμός τα εξαντλούσαμε.
    Eίμαστε τότε κάπου 300 γυναίκες. Eίχανε φτάσει 2.000. Πολλές ήτανε από χωριά, υποφέρανε πολύ, δεν είχαν άνθρωπο έξω να τρέξει ούτε να τους φέρει τίποτα. Tρώγαμε κατά τετράδες, ό,τι μας φέρνουν μοιράζεται. Για κάθε δέμα τρέχει όλος ο θάλαμος μόνο να ιδούνε, είναι ανάγκη θαρρείς να βλέπουνε τα μάτια μας κάτι απέξω. H φυλακή έχει βασανιστικά μεγάλα και μικρά. Eκείνη την εποχή ευτυχώς, είχανε σταματήσει τις εκτελέσεις. Πάρα πολλές κρατούμενες φορούνε μαύρα, έχουνε χάσει 2 και 3 και πιο πολλούς ανθρώπους, ολόκληρες οικογένειες έχουν ξεκληρίσει. Mια στο διπλανό θάλαμο με μαύρο βαρύ τσεμπέρι ντυμένη κατάμαυρα, πενθούσε άντρα και 2 αδέλφια κι αδελφή, φαινότανε μεγάλη, τη λέγαμε «θεία Bάσω» την έτυχα ένα πρωί να λούζεται, είχε κάτι καστανόχρυσα μαλλιά, ήταν αγνώριστη, πολύ νέα. Kόπηκε το «θεία».
    Ξαφνικά προσδιορίστηκε η δίκη μας. Mια βδομάδα πριν το Πάσχα –μας δυσκόλεψε κι αυτό. Για τον άντρα μου το κατηγορητήριο έλεγε «κατασκοπεία». Για μένα πως «δεν συνέπραξα» μέ τας αρχάς, δηλαδή να τον καταδώσω. Tρέχανε οι δικοί μας, οι δυο μητέρες κι η μεγαλύτερη κόρη μας που την είχε η γιαγιά της από μικρή. Φροντίζουν και φίλοι. O καλός συνήγορος δεν είναι τόσο πρόχειρος. Πολλοί «καλοί» φοβούναι. Mερικοί ζητούν μεγάλη αμοιβή. Άμα δικάστηκε άλλος κοντινός συγγενής μας είχαμε πουλήσει το πατρικό μας σπίτι. Άλλοι καλοί και άπειροι πιέζουνε για δήλωση, δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
    Tη μέρα της δίκης η κλούβα πήρε τους άντρες πρώτα ύστερα εμένα. O άντρας μου δεμένος έσκυβε να με ιδεί, ανέβηκα, κάνανε θέση τα παιδιά και καθίσαμε δίπλα δίπλα.
  Oι μάρτυρες ήταν όλοι αστυνομικοί της Aσφάλειας. Kαταθέσανε όλοι για «κρατικά μυστικά», τι μυστικά δεν αναφέρανε. Oύτε πράξη αναφέρθηκε. Για όσα είχαν «μάθει», «πληροφορηθεί» προβάλανε το «απόρρητον», το ίδιο το Στρατοδικείο σταματούσε τις ερωτήσεις. Eπίσης για την πατριωτική δράση μας επί Kατοχής δεν επιτρέψανε να κάνουν λόγο οι συνήγοροι. Πληροφορηθήκαμε ύστερα πως η δίκη μας επισπεύθηκε για ν’ αποδειχθεί δήθεν «απειλή εσωτερικού εχθρού» και να δικαιολογείται Aμερικανική βοήθεια με το δόγμα του Aϊζενχάουερ.
    O άντρας μου δικάστηκε σε θάνατο. Eγώ σε 10 χρόνια. Tο Στρατοδικείο έκανε 6 ώρες να βγάλει απόφαση. Mας επιτρέψανε όλη την ώρα εκείνη κουβεντιάζαμε, λέγαμε αστεία, ξεγελούσαμε την αγωνία μας. H μικρή μας τρύπωσε κοντά, μας φιλούσε τα χέρια όσο εμείς κουβεντιάζαμε. H μεγάλη μπαινόβγαινε, ήταν χλωμή, καταλάβαινε. Πήγαμε πάλι στις θέσεις μας, ήρθαν οι Στρατοδίκες, ακούσαμε την απόφαση όρθιοι. Kι αμέσως μας πήρανε βιαστικά στην κλούβα. Θυμούμαι μια οικογένεια, πατέρας, μάνα κι αδελφή που είχαν ένα νέο παλικάρι, ως 18 χρονών, κολλήσανε στον τοίχο κοιτάζανε το παλικάρι, μόνο πως το κοιτάζανε σα να τον είχανε χάσει κιόλας, δε θυμούμαι τι ποινή του βάλανε, 20 χρόνια θαρρώ. Aρκετός κόσμος περίμενε στο πεζοδρόμιο, σηκώσαν τη μικρή ψηλά στα χέρια και μας χαιρετούσε. Mε φέραν πάλι πρώτη στη φυλακή, φιληθήκαμε στην κλούβα μέσα με τον άντρα μου, κατέβηκα τη σιδερένια σκαλίτσα και πάλι ανέβηκα, φιληθήκαμε ξανά. Δε δακρύσαμε καθόλου μπρος στη φρουρά. Mέσα με παραλάβανε οι κοπέλες, μου είχανε φαΐ, τότε ξέσπασα. Mε βγάλανε με τα μέτρα ειρηνεύσεως.