Σε 2-3 μέρες μάθαμε ότι οι Γερμανοί έφυγαν απ’ τη Λαμία, ελευθερώθηκε το χωριό. Τότε όλοι βγήκαν στην πλατεία, χτύπησε η καμπάνα, χαρές, φιλιά, τραγούδια. Ελευθερωνόταν η Ελλάδα. Την άλλη μέρα έφυγαν οι Γερμανοί κι από τη Λάρισα.
    Η οργάνωση μου είπε ότι το 36ο Σύνταγμα πήγε στη Λαμία. Την άλλη μέρα πήγα με ζώο στον Άγιο Γεώργιο και από εκεί με αυτοκίνητο στη Λαμία. Ρωτάω πού είναι το 36ο Σύνταγμα, μου δείξανε το σπίτι και μπήκα μέσα, όπου ήταν ο Αριστείδης, ο πολιτικός του συντάγματος, ο οποίος μόλις με είδε ξαφνιάστηκε. «Ρε, ζείς» μου λέει. «Εμάς μας είπαν πως πέθανες στο Μπερικό που σε αφήσαμε και μάλιστα στη Στρώμη σου κάναμε μνημόσυνο».
    Τι είχε γίνει; Όταν έφυγε το σύνταγμα, μετά από λίγες μέρες πέρασε μια ομάδα ανταρτών του 36ου Συντάγματος. Εγώ ήμουν σε αφασία, με είδαν, νόμισαν ότι ήμουν πεθαμένος, πήγαν στο σύνταγμα και είπαν ότι ο Ατρόμητος πέθανε. Τότε διέταξε έναν αντάρτη και με πήγε στο Νοσοκομείο της Λαμίας. Μόλις με είδε ο γιατρός μου λέει: «Αν θες να βγάλεις μαλλιά να ξυρίσεις το κεφάλι σου με ξυράφι». Μου έδωσε χαρτί και πήγαινα στον κουρέα για να μου ξυρίζει το κεφάλι. Σιγά σιγά άρχισα να συνέρχομαι και πήγαινα και στη Λαμία για καμιά βόλτα.
    Μια μέρα, στην πλατεία Ελευθερίας, συνάντησα τον Άρη. «Εσύ είσαι, Ατρόμητε;», μου λέει και με χαιρέτησε. Με ρώτησε τι έχω και του είπα ότι πέρασα τύφο. Καλή ανάρρωση, μου ευχήθηκε. Αύριο, μου λέει, στις 10 η ώρα να έλθεις στο Στρατηγείο. Σε θέλω. Πήγα, τον είδα και φωνάζει έναν από το γραφείο και του λέει: «Πάρ’ τον, να τον πας στην αποθήκη να του δώσεις καινούργια ρούχα, παπούτσια και χλαίνη». Έγινα του κουτιού. Σε λίγες μέρες το 36ο Σύνταγμα έφυγε για το Αγρίνιο. Εγώ έμεινα στο νοσοκομείο. Μια μέρα μου λέει ο γιατρός ότι «τώρα μπορείς να φύγεις» και μου δίνει φύλλο πορείας για το Αγρίνιο. Φτάνοντας εκεί με βάλανε στον Λόχο Διοικήσεως και φυλάγαμε σκοπιά σε ένα κτίριο που είχαν κλεισμένους τους ταγματασφαλίτες αιχμαλώτους.