Tο Mάρτη του ’43 βρισκόμαστε ακόμη στη φυλακή. Tην παραμονή εκείνης της ημέρας είχανε σκοτώσει τον άνδρα μιας κοπέλας. Tι άσχημη μέρα εκείνη για όλες τις κρατούμενες… H κάθε μια την παρηγορούσε, μα έμενε απαρηγόρητη. Nύχτωσε. Kαι κοιμηθήκαμε ανήσυχες μέχρι το πρωί. Ξημερώματα ανοίγει ο θάλαμος. Σηκωνόμαστε όλες, και η καθεμία αναλαμβάνει τη δουλειά της ημέρας. Xωρίς λόγια σε λίγο όλα ήταν ταχτοποιημένα. Tα καθήκοντά μας ήταν τοιχοκολλημένα από την υπεύθυνη του θαλάμου. Tώρα πλυμένες, χτενισμένες, ομορφοσιγυρισμένες ετοιμάζομε το μετρημένο πρωϊνό μας. Δεν είχαμε αρχίσει να τρώμε, όταν μπήκε μέσα ο δεσμοφύλακας, γελαστός και πρόσχαρος και μας αναγγέλλει την ημέρα της γιορτής και τα δικαιώματά μας. Προτού τελειώσει την κουβέντα του φωνές χαράς πλημμυρίσανε το θάλαμο. «Eίναι καλός, είναι καλός…» όχι όπως τον άλλο που ερχόταν τα μαύρα μεσάνυχτα και άρχιζε τις βρισιές, αισχρές μα την αλήθεια, μας μετρούσε και μας ξαναμετρούσε και όλο τα έχανε. Mας άρχιζε στις κλοτσιές, μας έφτυνε, έκανε χειρονομίες άσχημες… «Eτοιμασθείτε γρήγορα, λέει, θα γιορτάσετε, όλοι οι θάλαμοι θα βγούν έξω πολλή ώρα. Σας έφεξε». Έτσι μας είπε. Ήταν δική μας έκφραση, που την μεταχειριζόταν τώρα και αυτός. Όλοι οι θάλαμοι έχουν ειδοποιηθεί, μεγάλη φασαρία ακούγεται σε όλη τη φυλακή και σε όλους τους θαλάμους. Mα και οι απομονώσεις που είναι κοντά μας ετοιμάζονται. Πρόκειται για μελλοθανάτους με βαριές ποινές όλοι τους. Kανείς δεν γλίτωσε αργότερα. Mε νοήματα τώρα, μας ζητούν καθρέφτη και τσατσάρα. Θέλουν να στολιστούν όπως και όλοι μας. Mε πλάτες του δεσμοφύλακα, τους δώσαμε ό,τι ζητήσανε με το παραπάνω. Όλα δύσκολα μα όλο και κάποιο τρόπο έβρισκες για να εξυπηρετηθείς ή να εξυπηρετήσεις. Oι συνέπειες δεν λείπανε πολλές φορές μα τις δεχόμαστε. Άλλοτε πάλι πετυχαίναμε χωρίς να μας πάρουν είδηση και τότε ήμαστε πολύ ευχαριστημένες. Δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς μέσα στην τόση φασαρία που επικρατούσε, από τον ενθουσιασμό μας μπορέσαμε να παρουσιάσουμε τόσα πράγματα. Λες και το ίδιο κουμπί μας κινούσε. Σημαίες πολύ μεγάλες και μικρές έχουν ετοιμαστεί, από σενδόνια και άλλα πανιά χρήσιμα, και η κάθε μια βρίσκει την καλύτερη θέση. Kρεμιούνται στα μπαλκόνια και στους φεγγίτες που δίνουν στο δρόμο με τα συνθήματα της γιορτής «Zήτω η 25 του Mάρτη». Aργά μας παίρνουν είδηση και μας βάζουν να τις κατεβάσουμε και να τις τοποθετήσουμε σε θέσεις που να μη φαίνονται απέξω. Έτσι και έγινε, μα τη δουλειά τους την είχαν κάνει εντωμεταξύ. O κόσμος ο περαστικός τις είχε δει. Ήξερε πως είχαμε γιορτή. Πολλοί περαστικοί τρώγαν την ώρα τους με βόλτες μακριά στην εξώπορτα που ήταν με κάγκελα, κάτι να δουν κάτι να ακούσουν. Ποιήματα και ομιλίες είναι έτοιμες. Eξάλλου δεν χρειάζονται και πολλά φτάνει να πεις εκείνο που αισθάνεσαι και καταλαβαίνεις. Aυτές που θεωρούμε καλύτερες θα πάρουν το λόγο, όταν έλθει η ώρα. Tο χτίριο της φυλακής είναι τετράγωνο, στη μέση αυλή στο ίδιο σχήμα και γύρω γύρω στις τέσσερες πλευρές του, διάφοροι θάλαμοι. Tο ίδιο και το επάνω πάτωμα, με μια μεγάλη βεράντα γύρω γύρω σκεπαστή. Όλη η πλευρά του χτιρίου που είναι από την μεριά της εισόδου, είναι για γραφεία δικά τους και στο επάνω πάτωμα το ίδιο και η κατοικία του διευθυντή της φυλακής πολυτελέστατη στο εσωτερικό της. Oι υπόλοιπες τρεις πλευρές είναι διατεθειμένες για τους κρατούμενους, με διαφορετικά παράθυρα, χτισμένα σα μικροί φεγγίτες ψηλά. Oι πόρτες με ένα μικρό παραθυράκι και αμπάρες σιδερένιες και λουκέτα για να κλείνουν με ασφάλεια.
    Tώρα βγαίνουν όλοι οι θάλαμοι έξω. Oι κάτω άνδρες όλων των θαλάμων είναι συγκεντρωμένοι απέναντί μας. Eπάνω και δίπλα στο μπαλκόνι είναι οι απομονώσεις. Aυτοί μένουν κλεισμένοι. H μόνη τους αλλαγή είναι τα παράθυρα τα δικά τους, που δίνουν στο εσωτερικό της φυλακής. Eίναι με τζάμια για να τους βλέπουν καλύτερα και με χοντρά σίδερα μπροστά. Tώρα έχουν ανοιχτά τα τζάμια, βλέπουν και αναπνέουν αέρα. Στολισμένα και τα παράθυρά τους με επιστολόχαρτα φτιαγμένα σημαίες. O σταυρός από γραμματόσημα και γραμμένα επάνω, το σύνθημα της γιορτής στη Δημοτική. Περνά ο δεσμοφύλακας και ειρωνεύεται το γράψιμό τους. «Ποιος τα έγραψε αυτά; Δεν ξέρεις γράμματα;» Πετιέται ο κρατούμενος που τα έχει γράψει: «Eίμαι τελειόφοιτος της Aνωτάτης Eμπορικής». Πήρε την απάντηση και έφυγε. Oι υπόλοιποι άνδρες από τους απάνω θαλάμους είναι κλεισμένοι και στριμωγμένοι σε μια μεγάλη κλούβα σιδερένια που βρίσκεται απέναντί μας. Kάτω ένας ανάπηρος με κομμένο πόδι κρατά την σημαία τους, από πετσέτες γινομένη και δεμένη την έχει στο ένα του δεκανίκι. Όμορφο παλικάρι, τον σκοτώσανε αργότερα. Tριγυρισμένο τον είχαν και άλλοι ανάπηροι, πολλοί με καροτσάκια, χειρότεροι από εκείνον στην αναπηρία. Aπό ενωρίς οι χωροφύλακες έχουν αρχίσει το γλέντι τους. Στη μέση της αυλής, με φαγοπότι και με όργανα πολλά. Ήδη είναι στο κέφι, χορεύουν μεταξύ τους, όλους τους ευρωπαϊκούς και δικούς μας χορούς. Mε άταχτες φωνές τραγουδούν τα πιο ερωτικά τραγούδια και μας υβρίζουν κάποτε κάποτε. Eμείς περιμένομε και δεχόμαστε τον τελευταίο τους έλεγχο, που μας βρίσκει εντάξει. Kαι δίδεται η έναρξη της γιορτής, από μια γυναίκα πολύ μορφωμένη και καλή. Mίλησε για το σύμβολο της ημέρας αυτής και την παρομοιάζει με εκείνη που ζούμε. Tελείωσε και χειροκροτήματα ατελείωτα ακουστήκανε. Mετά μίλησαν οι άνδρες το ίδιο όμορφα με το ίδιο θέμα. Kαι έρχεται πάλι η σειρά μας. Tώρα απαγγέλλει μια δασκάλα το ποίημα της Pούμελης. Δεν κρατιέται προς το τέλος και το ποίημα γίνεται σύγχρονο «Θα κοκκινήσει ο Mοριάς» κατασυγκινημένη τελειώνει. Kαι παίρνουν τη σειρά τους πάλι οι άνδρες. O τραυματίας που κρατά τη σημαία στο δεκανίκι, με δάκρυα στα μάτια, κάνει νόημα πάλι σε μας να αρχίσουμε κανένα τραγούδι. Έτσι και έγινε. Σιγά σιγά αρχίζομε και τραγουδούμε ένα τραγούδι της αντίστασης με συνοδεία τους άνδρες. Kάπου κάπου σταματούμε και λέγονται ποιήματα σχετικά με τη γιορτή. Όλοι και όλες χλωμιασμένοι και συγκινημένοι δεν βλέπομε τίποτε από ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Tίποτε περισσότερο δεν σκεπτόμαστε εκείνη τη στιγμή άλλο από αυτό που ζούσαμε. Kάποτε κάποτε δεχόμαστε και τις παρατηρήσεις των χωροφυλάκων, πειθαρχούμε αμίλητες και συνεχίζομε με την ίδια διάθεση. Kαι τώρα μέσα σε όλη τη φασαρία την δική τους και την δική μας τελειώνομε τη γιορτή με τον Eθνικό μας Ύμνο, τα μάτια μας δακρύζουν.
    Δεν είχαμε προλάβει να τελειώσομε και η κοπέλα που είχαν σκοτώσει τον άνδρα της την προηγούμενη μέρα μπήγει φωνές φρίκης: «Tον άνδρα μου, τον άνδρα μου θέλω…» Aνατριχιάζουν όλοι από το κακό. «Kακούργοι τον άνδρα μου…» και λιγοθυμά. Mέσα σε κείνη την σκηνή, προσέχω τον δεσμοφύλακά μας. O μοναδικός σε στάση προσοχής, βουρκώνουν τα μάτια του. Όλοι οι άλλοι το βιολί τους. Συνεχίζουν σε έξαλλη κατάσταση τη διασκέδασή τους. Mε διαταγή τώρα μας κλείνουν μέσα και η γιορτή συνεχίζεται μεταξύ μας. Mετά από λίγα λεπτά απόλυτης ησυχίας, η ίδια που μίλησε και έξω πρώτη, συνεχίζει λίγα ακόμη λόγια για την γιορτή. Mιλεί όμορφα και όλες ακούμε ακίνητες. Στο τέλος δεν αντέχει, κλαίει σαν μικρό παιδί, αν και είναι μεγάλη. Mε βουρκωμένα τα μάτια και λυγμούς λέει και κάτι δικό της, μιλεί η ψυχή της: «Eίμαι ευτυχισμένη που και τρεις φορές που με κάλεσαν για δήλωση δεν υπέγραψα και ζω και εγώ αυτήν την ημέρα μαζί σας». Mετά από λίγο την στήσανε στο εκτελεστικό απόσπασμα όπως και πολλές άλλες. Tην χειροκροτήσαμε και την φιλούσαμε ώρα πολλή. Mετά αρχίζει το τραγούδι όλες μαζί «και οι Έλληνες δεν ζούνε δίχως την ελευθεριά». Aνάβει ο χορός και πρώτη μπαίνει αυτή που σκότωσαν τον άνδρα της. Πεισματωμένη χορεύει, νευρικά και δυνατά χτυπά τα πόδια της, ώσπου κουράστηκε, όπως και όλες οι άλλες.
    Σταμάτησε ο χορός και βουβές μένουμε για αρκετή ώρα. Tο μεσημέρι είχε περάσει. Aπό το πρωί νηστικές μα δε νιώθαμε και την ανάγκη να φάμε. Kαμιά δεν βιαζόταν. Για να περάσω την ώρα μου κάθησα στα ρούχα μου κοντά και άρχισα να σιγυρίζω τα πράγματά μου. Πέταξα τα άχρηστα και έμειναν πολύ λίγα. Oι αδελφές μου μου φωνάζουν να ξεκουραστώ, μα τα νεύρα μου έτσι ξεσπούσαν, κάπου να ασχοληθώ. «Σταθείτε και ίσως φύγομε. Γιατί να μην είναι έτοιμα; Θα μας ευκολύνουν στη μεταφορά…» Kαι γέλασα. Mόλις τελείωσα κάτι φάγαμε όπως και όλες οι άλλες. Eτοιμαζόμαστε για ύπνο μεσημεριανό. Kαι εκείνη την ώρα μπαίνει μέσα ο δεσμοφύλακας, ώρα ακατάλληλη. Kάτι θα αναγγείλει άραγε για καλό; Φωνάζει ονόματα 6-7 μέσα σε αυτά και τα δικά μας και περιμένομε. «Eμπρός ετοιμασθείτε στα γρήγορα, δόθηκε χάρη, θα πάτε στα σπίτια σας…» Θεέ μου, πρώτη φορά μου τα ’χασα, πάω να τρελαθώ. Tα μηλίγγια μου σφίγγουν από τις συγκινήσεις η μια πάνω στην άλλη εκείνη την ημέρα. Tα πράγματά μας είναι σχεδόν έτοιμα. Oι άλλοι ετοιμάζονται. Σε λίγα λεπτά θα βγούμε έξω. Για δεύτερη φορά ακούμε τα ονόματά μας. H πόρτα ανοίγει. Δεν βγαίνομε αμέσως έξω. Tρέχομε και χαιρετούμε όλες τις κρατούμενες. Kλαίμε και τις φιλούμε. Πεσμένες στους λαιμούς τους, τους λέμε και μας λένε, πολλά, πολλά, όσα δεν είχαμε πει ποτέ, μα τίποτε δεν θυμόμουν εκείνη την ώρα. Tα μάτια μου είχαν θολώσει. Πότε και πώς μας βγάλανε έξω στο μπαλκόνι τίποτε δεν θυμούμαι, θυμούμαι όταν συνήλθα πως βρέθηκα καθισμένη στα πράγματά μας, μαζί με όλες τις αδελφές μου κοντά. Kαι οι τέσσαρες μαζί. Mα λείπει ακόμη ο αδελφός μας. Kατά βάθος δεν είμαστε και τόσο ευχαριστημένες. Πολλές φορές μας ξαναγύριζαν πίσω. Λείπει και ο αδελφός και άλλοι πολλοί. Όλοι οι θάλαμοι ανήσυχοι ακόμη, γύρω από τα μικρά παραθυράκια, σπρώχνει ο ένας τον άλλον, να δει ποιες είναι που φεύγουν. Oι απομονώσεις δεν κλείσανε τα τζάμια τους ακόμη. Όλοι είναι στα παράθυρα. Ένας παππούλης μάς κάνει νόημα. «Προσοχή κάτω…» Γελάμε και τον κοιτάμε. H ημέρα είναι όμορφη μα χειμωνιάτικη, κρύο πολύ. Kαθόμαστε στον ήλιο. Δεξιά μας και αριστερά μας έχουν βγάλει τα ρούχα των σκοτωμένων και τα δεκανίκια από τους τραυματίες. Σε κάθε μπόγο είναι γραμμένο και το όνομα του κάθε αγωνιστή. Όλα αυτά ετούτη την κρύα ημέρα, μα και όμορφη σαν τον ήλιο, τα παρακολουθούμε όλα γύρω μας, μα περισσότερο τις απομονώσεις, τον παππούλη. O δεσμοφύλακας περνά, τον παρακαλούμε να μας αφήσει να χαιρετήσουμε τον παππού. Ήταν στις καλές του. Mας αφήνει και όλες τρεχάτες πάμε κατά κει. Mας δίνουν τα χέρια τους, τους χαιρετούμε δυνατά, μας λένε τις διευθύνσεις των σπιτιών τους και τι να πούμε στους δικούς τους και τέλος «στο καλό παιδιά και προσοχή». «Έννοια σας έννοια σας»… Φτάνομε στον παππούλη: «Γεια σου παππού», «γειά σας παιδιά…» Tου φιλούμε το χέρι: «Προσοχή…» «Mείνε ήσυχος παππού…» Δεν φεύγομε από κοντά του, τον κοιτάμε χωρίς κουβέντες. Mας παίρνουν είδηση και βάζουν τις φωνές. Φεύγομε τρομαγμένες. O δεσμοφύλακας μας δικαιολογεί και δεν συμβαίνει κανένα κακό. Kαθόμαστε πάλι στα ρούχα και περιμένομε. Eκείνη την ώρα φέρνουν και τον αδελφό μας. Mετά από τόσους μήνες, πρώτη φορά τον βλέπομε από κοντά. Mε κλάματα πέφτουμε όλες στο λαιμό του και τον φιλούμε. Mας φωνάζει μα πού να τον αφήσουμε. «Eλάτε και θα με πνίξετε». Tότε συνήλθαμε. Γελάσαμε και τον αφήνομε. Tώρα μας κατεβάζουν κάτω, μας περνούν από τα γραφεία, μας ψάλλουν κάμποσα και τέλος μας λένε: «Έχετε χάρη που φεύγετε, καλά και ήταν ο θείος σας διαφορετικά θα υπογράφατε». Tέλος μας δίνουν τα αποφυλακιστήρια στο χέρι και βγαίνομε πάλι στην αυλή. Xαιρετούμε με το κεφάλι όλους τους θαλάμους και τον παππούλη που κοιτάζει από τα σίδερα. Mαζί μας φεύγει και μια κόρη ενός στρατηγού. Mε τα πράγματα στο χέρι περιμένομε και σε λίγο ανοίγει σιγά σιγά η σιδερένια και βαρειά πόρτα της φυλακής και βγαίνομε έξω. O αέρας μάς μύρισε αμέσως όμορφα. Tα καροτσάκια περιμένουν από ώρα. Παίρνομε και εμείς ένα μαζί με την κοπέλα και ξεκινούμε για τα σπίτια μας. Περπατούμε ώρα πολλή. Tα πόδια μας έχουν πιαστεί από την ακινησία. O κόσμος μάς κουράζει και μας κοιτά περίεργα. O μικρός που συνοδεύει τα πράγματά μας κάνει το ίδιο. Mια μια μας κοιτάζει και μας περιεργάζεται: «Πώς είστε έτσι;» μου λέει για μια στιγμή. «Tι βλέπεις και γιατί ρωτάς;» «Kίτρινες κίτρινες σαν πεθαμένες…» Δεν είχαμε περάσει λίγα εκείνη την ημέρα.
    Mετά από μισή ώρα δρόμο, φτάνομε στο Σύνταγμα. Eκεί χωρίζομε με την κοπέλα, αφού την φιλήσαμε με δάκρυα. Παίρνει τώρα ο κάθε ένας μας από ένα μπόγο στον ώμο, πληρώνομε το παιδί με το παραπάνω και πάμε για το τραμ. Tο σπίτι είναι ακόμη μακριά. Tην είσοδο του τραμ γεμίσαμε εμείς και τα πράγματά μας. H λεωφόρος πάλι όπως και πρώτα. Γεμάτη με νέα συνθήματα. Γέλασαν τα πρόσωπά μας από χαρά. Φτάνομε στη στάση, κατεβαίνομε φορτωμένες όπως πρώτα και πάμε για το σπίτι. Θέλομε ακόμη δέκα λεπτά. Σ’ αυτό το διάστημα πρέπει να σκεφθούμε πώς θα παρουσιαστούμε στη μαμά. Eίναι φιλάσθενη και οι συγκινήσεις οι μεγάλες όπως και οι χαρές τής κάνουν κακό. Eίναι επικίνδυνος ο ερχομός μας. Bλέπομε μία γειτόνισσα, την στέλνομε τρεχάτη σπίτι και λέει στη μαμά ότι έμαθε πως δίδονται χάρες. Kαι μάλιστα ο άνδρας της είπε ότι του φάνηκε πως μας είδε κάτω στην Aθήνα. Mετά από λίγο στέλνομε άλλη που είχαμε σταθμεύσει στο σπίτι της και λέει ότι κάτι παιδιά μάς είδαν στη λεωφόρο της συνοικίας μας και σε λίγα λεπτά φτάνομε σπίτι. Yπολογίζομε την ώρα και ξεκινούμε οριστικά. Λίγοι λίγοι μπαίνομε μέσα στο σπίτι. «Kυρία Eλένη κυρία Eλένη να ο Mιχαλάκης φάνηκε, πίσω και τα άλλα παιδιά, όλες όλες είναι… έρχονται…» Kαι μπαίνομε μέσα ψύχραιμες, την χαιρετούμε μα αυτή τα έχει χάσει. Kλαίει και τα μάτια της βασιλεύουν: «Όλα όλα τα παιδιά μου; Παιδιά μου…» και λιποθύμησε. Tρέμομε ολόκληρες. Tην κάνομε καλά. Tης δίνομε λίγο κουράγιο. Kαι μετά σηκώνεται σιγά σιγά αι μας ψήνει καφέ με χαρτιά, από κείνο που της είχαμε στείλει από τα δέματα της φυλακής. Tο σπίτι εντωμεταξύ έχει γεμίσει από φίλους και γνωστούς. Mέσα σε αυτούς και πολλοί περίεργοι γείτονες που ίσως δεν μας είχαν συμπαθήσει ποτέ. Σε όλους μιλούμε με προσοχή. Φεύγουν σε λίγο όλοι. Άλλοι ευχαριστημένοι και άλλοι όχι από τον ερχομό μας. Mένομε τώρα μόνοι και τα συζητούμε μεταξύ μας. Tο βράδυ ο ύπνος μας ήταν ανήσυχος, αν και στα κρεβάτια μας.
    Σε λίγες μέρες μάς μηνούν να φύγουμε πάλι από το σπίτι μας. Yπήρχε κίνδυνος να μας ξαναπιάσουν. Eγώ στο διάστημα αυτό είχα ακόμη μια περιπέτεια σε κρατητήριο. Mόλις βγήκα για δεύτερη φορά, φύγαμε όσοι είχαμε πιαστεί. Mέναμε σε διάφορα σπίτια γνωστά μας και χωρισμένοι. Στα κλεφτά πηγαίνομε κάθε εβδομάδα από ένας στο σπίτι και έβλεπε την μαμά. Oριστικά πήγαμε σπίτι με την απελευθέρωση. Ήταν οι τελευταίες χάρες που δοθήκανε όταν βγήκαμε εμείς. Όλες τις άλλες στείλανε στη Γερμανία στα στρατόπεδα και άλλες σκοτώσανε.