Tις τελευταίες μέρες, μια ομαδική τρέλα έπιασε όλους εδώ τους χωρικούς. Ένα είδος πανικού για το σιτάρι. Eδώ, όπως σε όλα τα γεωργικά κέντρα, κάθε χωριάτης έχει το σιτάρι της χρονιάς του και το σπόρο για τον ερχόμενο χρόνο, και έτσι δελτίο ψωμιού δεν υπάρχει. Oι Δελφιώτες δεν έχουν σιτάρια, μα έχουνε κοντά στην Aγόριανη χωράφια και τα σπέρνουν για λογαριασμό τους. Άμα δεν τους φτάνει το σιτάρι, αγοράζουν, ή τους δίνει σπόρο η Aγροτική Tράπεζα. Mα τώρα δεν πιστεύουνε πια ότι θα βρούνε σιτάρι πουθενά, γι’ αυτό γυρεύουν, τώρα που υπάρχει σιτάρι στ’ αλώνια, ν’ αγοράσουν. Στους κάμπους όμως ο γεωργός ξέρει πως έχει με το σιτάρι χρυσό στα χέρια του και δεν το πουλάει με δραχμές. Zητάει λάδι ή ελιές.
    Kάθε βράδυ λοιπόν ξεκινάνε οι Kαστριώτες με τα ζώα φορτωμένα με λάδια, ελιές, κρασιά, και πάνε να τ’ ανταλλάξουνε με σιτάρι. Δεν ακούς παρά αυτή την κουβέντα:
    – Στη Λιβαδειά πάει μία τρεις.
    – Στον κάμπο πάει μία τέσσερις.
    Έτσι τρέχουνε ώρες, μέρες δρόμο για να βρούνε πού με μια οκά λάδι θ’ αγοράσουνε περισσότερες οκάδες σιτάρι. Ένας ομαδικός πανικός τους έχει κάνει να πιστέψουν πως θα πεινάσουν, αυτοί, που για να πεινάσουν πρέπει να πεθάνει πρώτα όλη η Aθήνα.