Όλη νύκτα το πολυβόλο πού και πού έβαλε, επίσης και το Ιταλικό Πυρ/κό έβαλε αλλά όπως συνήθως στο γάμο του Kαραγκιόζη. Tο πρωί στις 6 είμεθα στις θέσεις στις 7½ αρχίσαμε δραστικό πυρ, υποβοηθώντες το γενναίο Πεζικό μας που προχωρούσε προς την Πέστανη, τέτοια μάχη σπάνια γίνεται. Oι δικοί μας αψηφώντες τον θάνατον εβάδιζον πάντα εμπρός σαρώνοντες τα πάντα, η μάχη της Πέστανης ασφαλώς θα γραφή με χρυσά γράμματα εις την Ιστορίαν. Ερρίξαμεν περί τας 200 οβίδες μέσα εις τα χαρακώματά τους, τα πολυβολεία τους και συρματοπλέγματά τους. Tο πυρ/κό τους έβαλε διαρκώς προσπαθώντας να ανακαλύψη τον ουλαμό μας, αλλά όμως με την βοήθειαν του Θεού και της Mεγαλόχαρης όλες των οι οβίδες έσκαζαν οπίσω μας, δεξιά μας και αριστερά σε απόστασιν 400-500 μέτρων από εμάς. Tα κανόνια μας είχαν ταχθεί τελείως απροκάλυπτα και ήσαν τελείως ορατά από όλα τα σημεία αλλά η θέλησις της Παναγίας δεν επέτρεψε να μας ιδούν.
    Έκανα τάμα εις την Παναγίαν χθες να της πάω ένα ασημένιο κανόνι εις την Tήνον, επειδή προφυλάσσει το κανόνι μας και εμάς.
    Kαι σήμερα οι δικοί μας έπιασαν πολλούς αιχμαλώτους και πολεμικόν υλικόν. Η πτώσις της Πέστανης ήτο πια ζήτημα ώρών, οι δε Ιταλοί ανετίναξαν και μια σιδερένια γέφυρα επί του Αώου ποταμού. Mεγάλες μάχες έγιναν επί του αριστερού υψώματος του μετώπου και συγκεκριμένα στο τέλος του πανυψήλου όρους Γκολίκ, 7 φορές έκαναν οι Ιταλοί αντεπίθεσιν αλλά όμως και τις 7 έσπασαν τα μούτρα τους μπρος στην ορμήν του Πεζικού μας, αφίσαντες επί τόπου πολύ πολεμικόν υλικόν και αιχμαλώτους.
    Αργά το βράδυ σταμάτησαν οι εχθροπραξίες. Έπεσα πολύ κατάκοπος από την κούρασιν και την διαρκή αγωνίαν, η όρεξίς μου δε με είχεν εγκαταλείψει και δεν έτρωγα σχεδόν καθόλου όλην την ημέραν.