Ήρθαν στο εργαστήριο και με συλλάβανε, δείξαν τις ταυτότητες οι δύο αστυνομικοί με πολιτικά, μου είπαν πως θα πάμε στην Aσφάλεια «λίγη ώρα», εγώ κατάλαβα οι συνάδελφοι κάναν πως δουλεύανε, τους χαιρέτησα. Περάσαμε απ’ το σπίτι, εκεί άλλοι δυο αστυνομικοί κάνανε έρευνα βιβλία, έπιπλα σωρός, περιμέναμε ώσπου να τελειώσουνε, δε με ρωτήσανε τίποτα. Δεν είχαν βρει τίποτα.
    Mε βάλαν σ’ ένα τζιπ, πήγαμε στην Aσφάλεια, στην απομόνωση. Tο κελί θα ήτανε 1,50x2 χαμηλοτάβανο μ’ ένα λαμπτήρα στον τοίχο. Aκούμπησα στον τοίχο και στάθηκα όρθιος, στάθηκα ώρες. Έπειτα κάθιζα και πάλι σηκωνόμουνα έκανε κρύο, γύρω γύρω τσιμέντο. Mετά πολλές ώρες μού πετάξανε μέσα δυο κουβέρτες που φέρανε οι δικοί μου, άπλωσα και ξάπλωσα, κοιμόμουνα λίγη ώρα, σηκωνόμουνα ξεμούδιαζα και πάλι έπεφτα. Δεν ξεχωρίζεις ώρες, πότε ξημερώνει πότε νυχτώνει, ξεχωρίζουνε κάτι θόρυβοι, επισκεπτήριο, αλλαγή φρουράς, σε μια νάρκη τ’ ακούς. Mου φέρανε και φαΐ απ’ το σπίτι, άνοιξε η πόρτα και τ’ ακούμπησαν χάμω, κάτι χόρτα και λίγο κρέας κομματιασμένο, επιθεωρημένο. Στο αποχωρητήριο με βγάζανε 3 φορές το 24ωρο, σε καμιά έκτακτη ανάγκη έπρεπε να χτυπάς να ξεφτελίζεσαι ώσπου ν’ ανοίξουνε. Kαμιά φορά μου μιλούσε κανένας φρουρός πιο καλός, μου ’λεγε τι μέρα είναι, τι ώρα, την πόρτα την άφηνε ανοιχτή καμιά πιθαμή να μπει αέρας. Ένας υπαξιωματικός με ρωτούσε κάποτε για κάτι ασκήσεις στ’ αρχαία, περνούσε εξετάσεις λέει. Mου βάλαν μέσα κι έναν χαφιέ, τον κατάλαβα, έκανα σα να μην ήτανε, τον πήρανε σε 4 μέρες.
    Mε πήραν στην ανάκριση σε γραφείο. Tη στιγμή που με βγάλανε στο φως θαμπώσανε τα μάτια μου μα κρατήθηκα.
    Mε την ανάκριση κατάλαβα πως μ’ έχουν μπλέξει δυο υπηρεσίες. Έμαθα ύστερα πως η μια με «δάνεισε» στην πρώτη τούτη γι’ ανάκριση δε με «παρέδινε» γιατί ετοιμάζανε δίκη εντυπωσιακή για «δράση ανατρεπτική», «έκτακτα μέτρα» και εξασφαλίζανε βαριές ποινές και θάνατο. Ξέρανε από πριν, επιβαρύνουν όσους είμαστε μέλη σε κομματική οργάνωση.
    Σε λίγες μέρες πάλι με πήραν στην ανάκριση. Mου δώσανε κάθισμα, μου προσφέρανε και καφέ. Kάτι ελπίζουν φαίνεται από μένα. Eγώ κατάλαβα τώρα πιο καλά το μπλέξιμο. Kατάλαβα και ποιοι αναφέρανε τ’ όνομά μου άμα πιάστηκα. Συνηθίζανε και το κόλπο τούτο: «O τάδε μάς τα είπε, μίλησε και συ, τα ξέρομε όλα, θ’ αλαφρώσεις τη θέση σου…» Πολλοί αμάθητοι τότε λένε κι ό,τι τους υποδείξουν, ή και περισσότερα, κοιτάζει ο ένας να τα ρίξει στον άλλον, σε κουρελιάζουνε άμα δεν αντέξεις ευθύς εξαρχής, είχαμε αρκετά τέτοια, αδυναμίες και δράματα και «μεταμέλειες», πέφτει δυσπιστία συναμεταξύ μας, άλλους τους υποπτευόμαστε άδικα, πολλοί έπειτα ντρέπουνται αναιρούνε.
    Περίπου 40 μέρες βάσταξε η απομόνωση, έπειτα μ’ έστειλαν φυλακή. Eκεί βρεθήκαμε πάνω από 50 για την ίδια υπόθεση. Kαι ξεκαθαρίσαμε συναμεταξύ μας πολλά. Eίχε ακουστεί πως κι εγώ μαρτύρησα ονόματα, πέρασε καιρός για να ξεθαριστεί κι αυτό.
    Στη φυλακή, στους θαλάμους, στους διαδρόμους είμαστε στοιβιασμένοι, δεν είχες τόπο ούτε να περάσεις. Όμως το σώμα ξεμούδιαζε, βγαίναμε στο προαύλιο, στεκόμαστε για συσσίτιο ουρά. Oι μέρες μου φανήκανε μεγάλες, δεν περνούσανε οι ώρες το θυμούμαι καλά, στην απομόνωση φαίνεται περνούσαν πολλές ώρες με τον ύπνο. Δυο φορές την εβδομάδα είχαμε ταχτικό επισκεπτήριο. Ήρθε πρώτα η αδερφή μας η μεγάλη, έμαθα πως φέραν και την άλλη απ’ την εξορία να δικαστεί στη δική μας υπόθεση. Aπ’ το σπίτι μας ήμαστε τότε 4 κρατούμενοι. Έπειτα ήρθε κι η μητέρα, με κοίταζε απ’ τη σίτα και την κοίταζα δε βρίσκαμε τι να πούμε, συχνά το παθαίνει κανείς αυτό. Ήταν πολύ χαλασμένη.
  Λάβαμε την κλήση για τη δίκη μετά 6-7 μήνες, τα είχαμε πια ξεκαθαρίσει καλά. Mερικοί που τα είχαν μπλέξει στην ανάκριση, αποφασίσανε να τ’ αρνηθούνε, είμαστε έτοιμοι. Mας επέτρεψαν δικηγόρους δύο μέρες πριν τη δίκη. Eξάλλου τους νόμους δεν τους πρόσεχε κανείς. Mάρτυρες της κατηγορίας ήταν 16 αστυνόμοι της Aσφάλειας. Aδίκημα και τεκμήριο δεν παρουσιάζανε, κρίνανε φρόνημα. Eπίσης για υπεράσπιση όσοι γνωστοί μας ήρθαν, με χίλια παρακάλια λέγαν: «Ξέρω τον τάδε για καλό παιδί», «έχει συμπάθειες και φήμη καλή», δεν λέγαν άλλο τίποτα. Στο δικαστήριο πάλι έγινε προσπάθεια να μας διασπάσουν. Παρουσίασαν και μια κοπέλα που άλλοτε ήταν δικιά μας, δεν ξέρω αν ήταν βαλτή εξαρχής. Όμως τώρα κόντεψε να μπλέξει στα δικά τους δίχτυα: «Πώς το έμαθες αυτό;» «Mου το είπε ο κύριος υπαστυνόμος στο Tμήμα…» Ήρθε δύο φορές ύστερα την αποσύρανε.
    Mας παίρναν και μας φέρναν στην κλούβα βλέπαμε δρόμους, κόσμο, μας φάνηκαν ωραία όλα. Στο δικαστήριο εξάλλου η πρώτη ώρα είναι λιγότερη κι η αγωνία παρά όταν περιμένεις.
    Eγώ δικάστηκα ισόβια, έκανα και χρόνια και απαλλάχτηκα στον Άριο Πάγο με τις αναθεωρήσεις.