Ήταν το κοινό μυστικό ότι στη δική μας περιοχή και στη θέση «Κόρακα» υπήρχαν Εγγλέζοι, τους οποίους περιέθαλπαν οι συγχωριανοί μας, Κώστας και Γιώργος Δημ. Σολωμός και ο εξάδελφός τους Κώστας Γ. Σολωμός μαζί με τον αδελφό του Γιάννη.
    Βεβαίως, για να μην εντοπίσουν τα ίχνη τους οι Ιταλοί και οι Γερμανοί, άλλαζαν συχνά τις θέσεις των φυγάδων μεταφέροντάς τους σε άλλη περιοχή.
    Ένα απόγευμα, η αδελφή μου κι εγώ είχαμε πάει στην «Γκαλάμιτζια» για να μεταφέρουμε ξύλα, τα οποία είχε κόψει ο πατέρας μας το πρωί από ένα πλατάνι. Οι κορμοί ήταν αρκετά ογκώδεις κι εμείς δυσκολευόμαστε να τους φορτώσουμε στα δύο ζώα που είχαμε μαζί μας, γι’ αυτό καλέσαμε δυο νέους άνδρες που βρίσκονταν εκεί κοντά και τους παρακαλέσαμε να μας βοηθήσουν.
    Εκείνοι προθυμοποιήθηκαν να έλθουν, αλλά αμέσως διαπιστώσαμε ότι είχαν μεσάνυχτα από τέτοιες δουλειές και, βέβαια, δε μιλούσαν καλά ελληνικά!
    Τότε συνδυάσαμε την παρουσία τους με τις φήμες που μιλούσαν για Εγγλέζους και φορτώνοντας όπως-όπως τα ξύλα, φοβισμένες αρκετά, πήραμε βιαστικά το δρόμο του γυρισμού.
    Μετά τη λήξη του πολέμου, όπως μου έλεγε ο Κωνσταντίνος Γ. Σολωμός, παρασημοφορήθηκε από το στρατηγό Αλεξάντερ μαζί με άλλους σε ειδική τελετή για τις υπηρεσίες που προσέφερε. Είναι αλήθεια και πρέπει να το τονίσω ότι όχι μόνο διακινδύνευσε τη ζωή του εκείνος και οι άλλοι, παρέχοντας προστασία στους Εγγλέζους κάτω από τη μύτη του στρατού κατοχής, αλλά έθεσαν σε άμεσο κίνδυνο και τις οικογένειές τους.