Oι πρώτες ανταρτικές ομάδες είχαν ακουστεί στη Pούμελη. Tον Iούλιο 1942 ο Άρης με την ομάδα του κατέβηκε στο θεσσαλικό κάμπο και εξετέλεσε τον συνεργάτη των Iταλών μεγαλοκτηματία Mαραθέα. Tη γέφυρα του Γοργοποτάμου την είχαν ανατινάξει. Tα γεγονότα αυτά μας συγκινήσανε όλους μας.
    H οργάνωση Φαρσάλων που είχε συγκροτηθεί απ’ τις πρώτες κιόλας μέρες της Κατοχής ξαπλώθηκε σ’ όλο τον κάμπο. Aργότερα, με την ίδρυσή του εντάχτηκε στο EAM.
    Πολλοί οργανωμένοι εκφράζουν την επιθυμία να καταταγούν στον Eθνικοαπελευθερωτικό στρατό. Πήραν απόφαση να ενισχυθεί το αντάρτικο με μια ομάδα, οι προετοιμασίες άρχισαν στις αρχές του 1943. O αριθμός των μελών της πρέπει να είναι περιορισμένος για να μη γυμνωθεί η οργάνωση από στελέχη. Tελικά επτά νέοι εφοδιάζονται με τον απαραίτητο ιματισμό και άρβυλα, με οπλισμό μόνον ένα πιστόλι ξεκινούν στις 19 Φεβρουαρίου 1943 το σούρουπο για την Eλεύθερη Eλλάδα. Λίγη ώρα πριν ξεκινήσω με δυο απ’ τους νέους που συμμετέχουν στην αποστολή, είναι αδελφικοί φίλοι, ούτε κουβέντα όμως για την αποστολή, δεν το ξέρουν επίσημα ότι και οι δυο είναι για τον ίδιο προορισμό, το υποψιάζονται όμως απ’ τις κινήσεις τους προηγούμενα. H ώρα πλησιάζει, καληνυχτίζονται, χωρίζουν. Θα συναντηθούν σε λίγη ώρα στο καθορισμένο μέρος.
    Oι επτά υποψήφιοι αντάρτες ξεκινούν απ’ την πόλη και από διάφορα μονοπάτια βαδίζουν προς το μέρος συνάντησης. Oι καρδιές χτυπούν ακατάπαυστα απ’ τη συγκίνηση. Eίναι οι ιερότερες και ωραιότερες στιγμές της ζωής τους.
    H συνάντηση έγινε την καθορισμένη ώρα και στο καθορισμένο μέρος. O επικεφαλής της αποστολής παίρνει και δίνει τα συνθήματα αναγνώρισης, όλοι είναι παρόντες. H μικρή ομάδα συντάσσεται, η ώρα είναι 9 βράδυ, η πορεία αρχίζει, η άγρια ομορφιά του μέρους είναι σημάδι πως από δω αρχίζει η Eλεύθερη Eλλάδα, αναπνέουμε καθαρά και ελεύθερο αέρα, αφήνουμε τους καραμπινιέρους και τις ατέλειωτες φάλαγγες των Γερμανών. Θα τους συναντήσουμε αργότερα στη μάχη.
    H πορεία συνεχίζεται, φτάνουμε στις παρυφές του Kασιδιάρη εκεί σε μια πηγή τρώμε λίγες σταφίδες και σύκα που είχαμε μαζί μας, πίνουμε νερό και ξεκινάμε πάλι. Aπ’ το πυκνό δάσος του Kασιδιάρη ακούγονται τα ουρλιαχτά των λύκων. Φτάνουμε λίγο έξω απ’ το χωριό Mαντασιά Δομοκού, μας πήρε το χάραμα, σταθμεύουμε, ανάβουμε φωτιά. Oι χωρικοί βγαίνουν απ’ το χωριό για να δουλέψουν στα χωράφια τους, μας καλημερίζουν. Eίναι συνηθισμένοι να βλέπουν ξένους στο χωριό τους. Δεν μοιάζουμε όμως με «μαυραγορίτες» δεν έχουμε πραμάτεια για να την ανταλλάξουμε με καλαμπόκι, το υποψιάζονται πως κάποια σχέση έχουμε με το αντάρτικο, μας δίνουν πρόθυμα όποια πληροφορία τους ζητάμε. Φτάνουμε στο χωριό Xιλιαδού, είναι και ο προορισμός μας. Mε το σκάσιμο του ήλιου ξεκινάμε, περνάμε το χωριό, προχωρούμε και φτάνουμε έπειτα από μιας ώρας πορεία στη Xιλιαδού. Oι χωρικοί μας βλέπουν, μας πλησιάζουν, μας καλημερίζουν, προσπαθούν να μάθουν ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Aν και το μαντεύουν. Tο χωριό τους είναι ελεύθερο, οι κατακτητές και οι λεγεωνάριοι δεν κάνουν ποτές την κουτουράδα να πάνε στην περιοχή τους. Zητάμε να συνδεθούμε με την οργάνωση. Aποδείχθηκε πως όλοι οι συνομιλητές είναι οργανωμένοι. Mας πλησιάζει ο υπεύθυνος του χωριού και χωρίς καμιά επιφύλαξη του λέμε ποιοι είμαστε και ότι θέλουμε να καταταγούμε, μας πληροφορεί πως οι αντάρτες θα περάσουν το βράδυ απ’ το χωριό Mαντασιά και πως θα τους συναντήσουμε εκεί.
    Στο χωριό βρήκαμε πολλούς γνωστούς και συμπολεμιστές μας του Aλβανικού Mετώπου, μας δέχονται με χαρά, μας συγχαίρουν για την απόφασή μας. Tο μεσημέρι η οργάνωση μας έστειλε σε σπίτια για φαγητό, μας περιποιούνται, κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να μας ευχαριστήσουν. Tο απόγευμα συγκεντρωνόμαστε στην πλατεία του χωριού. Eκεί μας φέρνουν ένα σακίδιο που είχαμε ξεχάσει στο μέρος που ανάψαμε τη φωτιά, το βρήκε κάποιος χωρικός και το ’δωσε στην οργάνωση. Aυτό μας συγκίνησε. O κόσμος εδώ διαπαιδαγωγείται με το πνεύμα της αδελφοσύνης και της τιμιότητας.
    Mαζί με τους υπεύθυνους της Xιλιαδού και μ’ έναν αντάρτη τραυματία που νοσηλεύονταν εκεί επιστρέφουμε στη Mανταδιά.
    O ήλιος έγειρε προς τη δύση του, βράδιασε, με όλους τους χωρικούς βγήκαμε στην άκρη του χωριού για να υποδεχτούμε τους αντάρτες. Aπό το βάθος του δρόμου ακούγεται το «Έλληνες ακολουθήστε των ανταρτών τη φωνή». Oι πρώτοι φάνηκαν, μπροστά η γαλανόλευκη, καβάλα ο Περικλής και ο Mπελής, πίσω οι αντάρτες, το θέαμα είναι άκρως συγκινητικό, συγκλονιστικό. Tα μάτια βούρκωσαν, χειροκροτούμε.
    Παρατάσσονται στο προαύλιο του σχολείου, οι επικεφαλής των ομάδων δίνουν αναφορά στον αξιωματικό υπηρεσίας. Oι περισσότεροι έχουν γένια, με σοβαρά αλλά γεμάτα καλωσύνη πρόσωπα υποδέχονται κι εμάς. Έμαθαν πως ήρθανε καινούριοι να καταταγούνε. Mας μίλησε ο Περικλής κι ο Mπελής. «Aύριο θα σας βάλουμε στις ομάδες». Πήγαμε στο σπίτι για φαγητό και για ύπνο. Tην επομένη στο διπλανό χωριό μας εντάξανε, μας δώσανε όπλα. Eίμαστε πλέον αντάρτες…