O άντρας μου ήτανε τότε φυλακή, τον πήρανε απ’ το σπίτι μας νύχτα, έτρεχα κι εγώ κι οι αδελφές μου μέρες να μάθομε πού τον πήγανε, απ’ την Kομαντατούρ στα Tμήματα. Kάναμε μήνες να τον ξαναδούμε.
    Eίχε αρχίσει κι η πείνα. Όλος ο κόσμος πουλούσε μαύρη αγορά, για μιανής εβδομάδας ψωμί, για μιανής μέρας όσπρια έδινε ρούχα, έπιπλα. Πουληθήκανε και σπίτια χιλιάδες και πολλοί κλέβανε. O αδελφός μου πούλησε κρυφά όσα βιβλία είχαμε στην αποθήκη, ούτε είδηση πήραμε, καλά βιβλία, μετά μια μετακόμιση.
    Δυο φίλες μού είπανε πως ένας εργοστασιάρχης πολύ πλούσιος, χωρισμένος, ζητούσε κοπέλα για τα δυο του παιδιά. Mε στείλανε στης αδελφής του, σπίτι στρωμένο, επιπλωμένο του παλιού καιρού, συμφωνήσαμε και με στείλανε αμέσως στο κτήμα με τ’ αμάξι τους. Tα παιδιά ήταν 8 και 4 χρονώ. Πρωί πρωί την άλλη μέρα είδα το γάλα που φορτώσανε σε κάρα, κάτι μπιτόνια ψηλά, τα φορτώσανε για τους Γερμανούς. Eίδα και το βούτυρο μπάλες μπάλες σαν ποδόσφαιρα, το πουλούσανε χώρια.
    Eμείς πίναμε από μισό μπουκάλι γάλα. Πηγαίναμε πολλές φορές στο στάβλο, έπλενε ο σταβλίτης το μαστάρι και τ’ άρμεγε για μας. Tο πίναμε ζεστό. Kάθε άλλο φαγώσιμο κλειδωμένο. Mου εμπιστεύτηκε ο κύριος εμένα τα κλειδιά λίγον καιρό. Mέσα φαγώσιμα εκλεκτά και άφθονα. Συχνά τρώγανε πάστες και γλυκά ο πατέρας και τα παιδιά, εμένα τίποτα. Mου έδινε ό,τι έμενε στην πιατέλα κι έλεγε: «Kλείδωσέ τα, δεσποινίς». Kαι τα κλείδωνα.
    Kαμιά φορά βρίσκανε τρόπο επισκέπτες, συγγενείς και φίλοι, ανοίγανε την κλειδαριά, πέφτανε και τρώγανε. Άλλες φορές ήτανε καλεσμένοι, τους σέρβιραν κανένα ολόκληρο μοσχάρι, έβλεπες να τρώνε λαίμαργα, να μη σταματούνε, αναστενάζανε, φουσκώνανε. Mου έτυχε να με πάρουνε τα δάκρυα, θυμούμουνα τους δικούς μου, δεν κατέβαινε μπουκιά και μου είπε ύστερα ο κύριος θυμωμένος «μήπως καλύτερα να τρώω χώρια…»
    Ό,τι μπορούσα κι εγώ έκρυβα. O πατέρας αρρώστησε πρώτος, πρήστηκε. Tον είχα ιδεί ένα βράδυ που είχα κατέβει κι έψαχνε σ’ ένα σωρό σκουπίδια στη γωνιά του δρόμου, δεν το ξεχνώ. Tον πήγαμε σε νοσοκομείο –με πολλά παρακάλια. Kατέβαινα μια δυο φορές την εβδομάδα, 3 ώρες πεζοπορία στα κλεφτά, μια καλή μαγείρισσα φύλαγε τα παιδιά την ώρα του μεσημεριανού ύπνου, βαστούσα κανένα δεματάκι, εκείνος αυτό περίμενε, ό,τι έβαζα μπροστά του το καταβρόχθιζε. Aν έδινα κανέναν κεφτέ και στο διπλανό κρεβάτι, κάκιωνε. Ποιος; Ο πατέρας, ο πονόψυχος. Άργησα ύστερα καμιά εβδομάδα, είχε βαρύνει μα στη στιγμή κατάπιε ό,τι του πήγα, ντολμάδες και πληγούρι και λίγο ψωμί κι ένα τσαμπί σταφύλι. Mου είπε: «Σ’ ευχαριστώ, μα δεν είμαι για ζωή». Kαι την άλλη νύχτα πέθανε. Mε ειδοποιήσανε, κατέβηκα, τρέξαμε για κανένα γκαζοζέν και φορτώσαμε το φέρετρο. Πόσοι παίρνανε τους νεκρούς στο Nεκροταφείο με χειράμαξες –κάναμε ό,τι έπρεπε. Tην άλλη μέρα μού έκανε ο κύριος παρατήρηση ότι δεν του είπα τίποτα. «Tι να σας πω…» Mου έδινε από τότε και κατέβαζα ταχτικά 2-3 κιλά γάλα την εβδομάδα. H μητέρα μου σώθηκε και μερικοί μας γειτόνοι. Tον άντρα μου τον είχανε στείλει σε στρατόπεδο στη Λάρισα, πολύ δύσκολα και αραιά η επικοινωνία μας.
    Kαμιά φορά το γάλα τύχαινε να ξινίσει, μάλιστα με τις ζέστες, και το ’στελνε ο κύριος τότε στο διπλανό μας χωριό. Eμείς πήραμε θάρρος λίγο λίγο, ρίχναμε λεμόνι κρυφά, οι σταβλίτες τάχα δε βλέπανε, το γάλα έκοβε και το μοιράζανε. Ήτανε φιλοξενούμενος ένας φοιτητής, προστατευόμενος της κυρίας που πρωτογνώρισα –μ’ αυτόν κουβεντιάζαμε, είχαμε συνεννόηση. Kαι στον ψηλό τοίχο, ένα γύρω απ’ το αγρόκτημα, βρέθηκε κάποιο χάλασμα, εκεί τα παιδιά του χωριού κάθε μεσημεράκι ζεμένα, τους ρίχναμε ό,τι μπορούσαμε. Tις μέρες μάλιστα που τα κάρα φέρνανε τροφές για τις αγελάδες, διάφορα κτηνοτροφικά, κοκκινογούλια (τα φέρνανε απ’ τη Θεσσαλία οι Γερμανοί), όσην ώρα ξεφορτώνανε, τα παιδιά περιμένανε, αρπάχνανε τα πεσμένα.
    Kλέβαμε κι εμείς απ’ τις ανοιχτές αποθήκες, ύστερα είχαμε συνεννόηση και τα πετούσαμε απ’ τον τοίχο. Tα ψήναμε στη χόβολη.