Eίχα πέσει με τον Nίκο κατάχαμα με την κουβέρτα και με το αντίσκηνο ριγμένο στην πλάτη. Όλη νύκτα υπέφερα και ονειροπολούσα το σπιτάκι μου και τους δικούς μου.
      Στις 7 το πρωί σηκωθήκαμε [...] ήμουν χάλια τρόμαξα να βαδίσω, τα δε χέρια μου πονούσαν τρομερά διότι ήσαν κομματιασμένα από το πολύ κρύο. Mε πολύ κόπο εσυνεχίσαμε το δρόμο μας. Η απόστασις ήτο μικρή, αλλά αποτόμως ανηφορική και χιονισμένη κάθε τόσο οι ημίονοι έπεφταν διότι γλυστρούσαμε στα κρυσταλλωμένα χιόνια. Εν τω μεταξύ μας θέριζε και η πείνα και υποφέραμε πολύ. Eυτυχώς φθάσαμε σ’ ένα χωριουδάκι και οικονόμησα λίγο μπομπότα και 1 κρεμμύδι και έφαγα.
      Στις 1 μ.μ. εφθάσαμε και στήσαμε τα πυροβόλα μας αλλά επειδή δεν είδαμε στόχο δεν κάναμε βολή. Tο βράδυ διά πρώτη φορά έμεινα υπηρεσία διπλοσκοπός 1½ ώρα. Δεν έκανε κρύο, αλλά το χιόνι που ήτο 40 πόντους, είχε κρυσταλλώσει τα πόδια μου που έτσουζαν. Έπεσα στις 11 να κοιμηθώ επάνω σε μία πέτρα καθιστός. Από νωρίς διά το ζήτημα του ύπνου και κάτι άλλα τσακώθηκα με τον Nίκο (λογοφέραμε) και απεφάσισα να χωρίσω από μαζί του. Δεν έκλεισα μάτι, είχα πιασθεί επάνω στην πέτρα, το δε χιόνι που έπεφτε όλη νύκτα είχε παγώσει όλα τα μέλη μου, όλο την γλυκιά μου μανούλα εφώναζα και αναστέναζα. Eυτυχώς που στις 4½ το πρωί μας σήκωσαν και έτσι τελείωσε κάπως το μαρτύριο. Ετοιμασθήκαμε επί τέλους διά την βολήν. Η τοποθεσία ήτο σπουδαία, επί τέλους στις 8 [...] το πρωί έρριξα το πρώτο βλήμα, εσκόπευα με μεγάλη προσοχή και ενθουσιασμό, διότι δεν ήθελα ούτε μία οβίδα να πάη άχρηστη. Δυστυχώς όμως μόνον 10 οβίδες έρριξε το κανόνι μας, διότι έπιασε χιονοθύελλα και δεν υπήρχε ορατότης. Tο μεσημέρι μας έφεραν ύστερα από τόσον καιρό 1 ολόκληρη κουραμάνα, τυρί και 1 ρέγγα και μας είπαν ότι τώρα θα τρώμε τακτικά διότι θα ανεφοδιαζόμεθα από το Αργυρόκαστρον. Tο χιόνι έπεφτε πυκνό, εστρώσαμε με κάτι άλλα παιδιά (B. Γκατζής, Δεδούσης και Kαλογήρου), εβάλαμε κλαδιά και χόρτο από τα κτήνη και επέσαμε ενωρίς για ύπνο διότι η κούραση και το κρύο το πολύ μας είχαν καταβάλλει.