Πρωί πρωί οι δικοί μας εξακολούθησαν την επίθεσιν υποστηριζόμενοι από τα Πυρ/κά μας διαρκώς δε εκαταλάμβανον νέας θέσεις και συνελάμβανον νέας θέσεις.
    Tο μεσημέρι μας διέταξαν και εφορτώσαμεν το πυρ/λον μας και το επήγαμεν εις την πρώτην γραμμήν, πουθενά δεν είχε κατάλληλον μέρος διά να το τάξωμεν προς πυροβόλησιν, διότι επρόκειτο να βάλωμεν σε απόστασιν 1.500 μέτρων μόνον. Γύρω μας έσκαζαν με δαιμονισμένο κρότο οι όλμοι των Ιταλών και στα γύρω υψώματα που είχαμε καταλάβει έβαλαν με το βαρύ τους πυρ/κό. Αργά το βράδυ εκοιμηθήκαμεν σε ένα μαντρί που ήτο γεμάτο από κοπριά των προβάτων. Σήμερα μου έφεραν και το σουγιαδάκι που είχα χάσει. Eίχαμε σήμερα και πάλι πολλούς αιχμαλώτους, τα δε πολυβόλα μας και αι λόγχαι μας έδρασαν και πάλι. Πραγματικώς τί ανδρείοι που είναι οι Στρατιώται του Πεζικού.
    Παρ’ όλο που είμεθα οι επιτιθέμενοι δεν είχαμεν μεγάλες απώλειες, 2 νεκρούς μόνον και περί τους 50 τραυματίας. Αλλά το μαρτύριο των τραυματιών είναι ανυπόφορον. Άλλοι με κομμένα δάκτυλα, άλλοι τραυματισμένοι στο πρόσωπο και άλλοι στα πόδια και στην πλάτη, το θέαμα είναι ανατριχιαστικό, αλλά αυτά έχει ο άτιμος ο πόλεμος.