Tην νύκτα οι φίλοι μας οι Ιταλοί απεπειράθησαν να επιτεθούν από την 1 τα μεσάνυχτα έως τις 2½ ο τόπος εδωνούσεν από τους όλμους και τις αναρίθμητες χειροβομβίδες, η κατάληξις πάντως ήτο όπως συνήθως, να σπάσουνε τα μούτρα τους οι Ιταλοί, με σοβαράς απωλείας.
    Επειδή είμεθα εκτεθιμένοι εις τα πυρά των τανκς, στο μέρος που είχαμε το αντίσκηνό μας, αναγκασθήκαμε με τον Γκατζή να εργασθούμε, εντατικά επί 3½ ώρες, εκτίσαμε ένα τοίχον, ισοπεδώσαμεν το έδαφος διότι ήτο γεμάτο κοτρώνια και τέλος κατωρθώσαμε να φτιάξωμεν ένα αντίσκηνον καθ’ όλα τέλειον και μάλιστα και κάπως απυρόβλητον διότι ήτο κάτω από έναν βράχον, εις τον οποίον εκάναμε και ένα κοίλωμα διά να προφυλασσώμεθα εν καιρώ βομβαρδισμού ή αεροπορίας ή πυρ/κού. Έγραψα 2 γράμματα εις την γυναικούλα μου και 1 εις τους γονείς μου. Ο καιρός εξακολουθεί να είναι καλοκαιρινός και μια και τα Ιταλικά τανκς δεν μας επισκέπτονται, τον απολαμβάνομεν με μεγάλην ευχαρίστησιν και για πείσμα των Ιταλών, εκηρύξαμε τον πόλεμον κατά των ψειρών, και έτσι μας περνά η ώρα ευχάριστα, εννοείτε ότι το Ιταλικό πυρ/κό αγωνίζεται γενναία, βάλοντας συνεχώς εις τον γάμον του Kαραγκιόζη, το ωραίον είναι ότι πολλές από τις οβίδες τους δεν σκάνε, και εμείς όλοι τις υποδεχόμεθα, φωνάζοντες την λέξιν «Αέρια», οι αφιλότιμοι πάντοτε συνηθίζουν να ρίχνουν εκεί όπου ούτε κουνούπι δεν υπάρχει.
    Σήμερα είναι η τελευταία αποκρηά και όλη μας με μια καρδιά, ευχηθήκαμε του χρόνου να ευρισκώμεθα στα σπίτια μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, διά να εορτάσωμεν και μεις, πολίται πια την χαρούμενην αυτήν ημέραν.