Το κτήμα κόστισε 150 χρυσές δραχμές της εποχής και το σπίτι με την ταράτσα και την επίπλωση 60.000 χρυσές δραχμές. Η ταράτσα χρειάστηκε πολλούς και δαπανηρούς εκβραχισμούς, καθώς και επιχωματώσεις με χώμα που μεταφέρθηκε από άλλα σημεία. Ήταν τόσο υψηλό το κόστος, που προς στιγμήν σκέφθηκαν να μην την κάνουν. Όμως η Ιουλία, που βρισκόταν τότε στην Αγγλία, έγραψε για να επιμείνει, λέγοντας ότι προτιμά το σπίτι να είναι μικρότερο αλλά η ταράτσα οπωσδήποτε να γίνει· και ευτυχώς, γιατί με τον δρόμο που περνά τώρα μπροστά, αν δεν υπήρχε η ταράτσα, θα ήταν φοβερό. Έως ότου εξετασθούν οι τίτλοι, πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια, μετά το οριστικό συμβόλαιο αγοράς, στις 6 Μαρτίου 1892.
    Ο θεμέλιος λίθος τοποθετήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1894. Πότε ακριβώς τελείωσε το σπίτι δεν ξέρω. Πιθανώς μετά ενάμισι χρόνο. Αυτό το συμπεραίνω από όσα μου διηγήθηκε η μητέρα μου Έττα Γιαννικώστα, δηλαδή ότι όταν πρωτομπήκαν στη Γαλήνη εκείνη ήταν 8 ετών και ότι ο Νικόλαος Πασπάτης, που πέθανε στις 25 Σεπτεμβρίου 1895, πρόφθασε να δει το σπίτι τελειωμένο και ίσως να κατοικήσει μέσα.
    Αρχιτέκτων λοιπόν ήταν ο Αναστάσιος Μεταξάς με επιβλέποντα τον κύριο βοηθό του Αρτέμη. Ο Πρωτομάστορας ήταν κάποιος Γεώργιος Παυλής Μεθενίτης από τον Γαλατά. Ο Δημήτριος Δραγούμης παρακολούθησε το κτίσιμο από την αρχή ως το τέλος, επιστατώντας την κάθε λεπτομέρεια.
    Τοποθετήθηκε και ένα ηλιακό ρολόι έξω από το bow window του σαλονιού (κλάπηκε προ μερικών ετών), καθώς και το όνομα «Γαλήνη». Το όνομα διάλεξε η Ιουλία λόγω της άκρας ηρεμίας της θάλασσας στον κόλπο του Πόρου, ιδίως νωρίς το πρωί.
    Η ασπροκίτρινη πέτρα που χρησιμοποιήθηκε για τα αγκωνάρια ήλθε από την Αίγινα. Η κοκκινωπή πέτρα στη βάση του σπιτιού και στη μεγάλη σκάλα προέρχεται από το νταμάρι του Πόρου. Οι μαλτεζόπλακες στα μπαλκόνια και την ταράτσα αγοράσθηκαν στην Αθήνα, αλλά τις έφερναν τότε από τη Μάλτα. Θυμάμαι ότι το καλοκαίρι του 1912 ξαφνικά ξεπρόβαλε στη μέση της ταράτσας ένας μυτερός βράχος. Είχε καθίσει πιο πολύ το χώμα μετά από τόσα χρόνια. Χρειάσθηκε φουρνέλο για να τιναχθεί ο βράχος και σαν πολύ μικρό παιδί που ήμουν, μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση.
    Το σπίτι φωτιζόταν με λάμπες πετρελαίου και οινοπνεύματος στο κάτω πάτωμα, στις κρεβατοκάμαρες είχε κεριά και στη γωνιά της σκάλας μια κανδήλα που έκαιγε όλη τη νύχτα. Η κανδήλα ήταν ένα ποτήρι με νερό και δύο δάχτυλα λάδι και το φιτίλι καμωμένο από ένα φυτό που το λένε κοινώς λυχναράκι ή λουμίνι και που το επιστημονικό του όνομα είναι «Βαλλωτή» ή «Λυχνίτης». Φυτρώνει στα γύρω βουνά. Ο ηλεκτροφωτισμός του σπιτιού έγινε τον Αύγουστο του 1923 (με ρεύμα 120V). Το φως έσβηνε τα μεσάνυχτα το καλοκαίρι και στις έντεκα τη νύχτα το χειμώνα. Ο Δημήτρης Δραγούμης έλειπε τότε από τον Πόρο και αυτό εξηγεί γιατί τοποθετήθηκαν τα καλώδια τόσο άσχημα και άγουστα. Το ρεύμα 220V μπήκε μόνο το 1964, όταν εξαγοράστηκαν από τη ΔΕΗ όλες οι παλιές ιδιωτικές εταιρείες παραγωγής ηλεκτρικού.