Η μεταμόρφωσή μας σε πολίτες είχε συντελεστεί πια και οι περισσότεροι βρισκόμαστε στο κατάστρωμα με το μπογαλάκι στα χέρια για την αποβίβαση, όταν ψηλά, στη γέφυρα φάνηκε ο κυβερνήτης του καραβιού. Ασυνήθιστα νέος για το βαθμό του, φρεσκοξυρισμένος και μ’ επίσημη στολή. Δίπλα του, ένας δικός μας, που αφού παρακάλεσε «να γίνει ησυχία» έκανε μια κίνηση προς τον καπετάνιο σα να του ’λεγε «έχεις το λόγο…».
    Ο καπετάνιος, είπε δυο-τρία λόγια κι ύστερα, σμίγοντας τις παλάμες του, μας χαιρέτησε χαμογελαστός.
    Ο δικός μας μετέφρασε:
    «Η Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας σας χαιρετά στο έδαφός της. Είμαι βέβαιος, πως του χρόνου θα βρίσκεστε πάλι στην Ελλάδα με σοσιαλισμό και δικτατορία του προλεταριάτου…».
    Ανταποδώσαμε το χαιρετισμό υψώνοντας τη γροθιά.
    Κανένας δεν μπορούσε τότε να φανταστεί, πως η ευχή εκείνη του Πολωνού καπετάνιου θ’ αποδείχνονταν μια τόσο μεγάλη χίμαιρα…