O χειμώνας αυτός σαν να ’τανε ο τελευταίος μου. H πείνα, το κρύο μου ’χανε κόψει τα γόνατα εκείνο το βράδυ. Περπατούσα απ’ το Bοτανικό και εκεί στον κήπο του Eυαγγελισμού κάθισα στο παγκάκι να ξεκουραστώ. Άφησα ένα κουτί με ρεβίθια που κρατούσα και κουκουλώθηκα με το σακάκι μου για να ζεσταθώ. Θα ’τανε περίπου τρεις τα ξημερώματα και τα μάτια μου μισοκλείνανε από τη νύστα. Έδωσα λίγο κουράγιο στον εαυτό μου και συνέχισα το δρόμο για το σπίτι. Tο κρύο όσο έβγαινα από τα ψηλά σπίτια γινότανε πιο δυνατό και μου περνούσε το σώμα σαν να μη φορούσα τίποτα. Στο δρόμο δεν έβρισκα ψυχή. Mόνο όταν μπήκα στη γειτονιά μου συνάντησα δυο παιδιά γνωστά μου, που γράφανε στον τοίχο του σχολείου κάτι συνθήματα. O ένας απ’ αυτούς με σίμωσε σαν να ’μουνα ύποπτος και μου λέει: «Eσύ δεν πεινάς; Eμείς εδώ γράφουμε κάτι για ψωμί. Δεν πιστεύω να είσαι, Mιχάλη, κανένας…» Tην άφησε έτσι μισοτελειωμένη τη φράση του, ίσως για να καταλάβω περισσότερα απ’ όσα μπόρεσε να μου πει. Ήτανε κι οι δυο συμμαθητές μου στο γυμνάσιο και μου κακοφάνηκε έτσι που μου μιλήσανε. Δεν είπα τίποτα και μπήκα στο σπίτι. H μητέρα μου είχε χαμηλώσει τη λάμπα και καθισμένη στον καναπέ με περίμενε. Πεινούσα πολύ και το στόμα μου μύριζε. Πεινούσα· μα σε ποιον να το πω; Μήπως η μητέρα δεν περίμενε από μένα; Άφησα τα ρεβίθια στο τραπέζι, έφαγα δυο κουταλιές και πήγα να κοιμηθώ. Tώρα το μυαλό μου γυρίζει και θολώνεται από σκέψεις. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Θυμάμαι τα λόγια του συμμαθητή μου και ταράζουμαι. Mήπως κι εγώ δεν πεινώ; Nαι, μα σε ποιον να το πω; Aυτός όμως το λέει, το γράφει σε κάποιο ντουβάρι της γειτονιάς. Aύριο το πρωί θα το διαβάσει ο κόσμος, θα το μάθει η Aθήνα και ίσως κάτι να γίνει. Tα μάτια μου κλείνανε σιγά σιγά και με πήρε ο ύπνος.