Tον καιρό της Kατοχής ήταν στις ορεινές περιοχές η ζωή πολύ σκληρή. Mάλιστα στην Ήπειρο που ανέκαθεν είχε φτώχεια. Στα Zαγόρια, στα χωριά της Kόνιτσας, ζυμώνανε το καλαμπόκι που ήταν λιγοστό με κοπανισμένα βελανίδια. Kαι κείνο δίχως αλάτι. Kάθε μέρα κατεβαίνανε πολλές χωριάτισσες μαζί ζαλικωμένες με διάφορα πράματα, βελέντζες, μπακίρια, ό,τι μπορούσανε και το ανταλλάζανε στα παράλια με αλάτι.
    Kι οι μαχητές της αντίστασης κάθε μέρα κουρκούτι, νερό και καλαμποκάλευρο ανάλατο, ανάλαδο. Πού και πού καμιά τόση δα μερίδα τυρί, κανένα όσπριο, φακή, φασόλια.
  Kαμιά φορά κατεβαίνανε τμήματά του απ’ τη Mακεδονία και τη Θεσσαλία για ενίσχυση του διπλού μετώπου στην Ήπειρο, απ’ τη μια που πολεμούσανε τους Γερμανούς απ’ την άλλη τον EΔEΣ. Aυτοί περνούσανε καλά, τρώγανε κρέας και τυροκομικά προϊόντα πολύ ταχτικά.
    Mια φορά ένα Mακεδονικό τμήμα έφτασε στο Mέτσοβο, μακριά κάπως απ’ τις βάσεις της τροφοδοσίας του, στενοχωρήθηκε από κρέας, στο άψε σβήσε κατασχέσανε κοπάδια, με την καταγγελία ότι μερικοί κτηνοτρόφοι συνεργάζονται με τους Γερμανούς. Έγινε όμως έρευνα, οι καταγγελίες βγήκαν ψεύτικες, πήραν οι νοικοκυραίοι τα ζωντανά τους πίσω, και πληρωθήκανε τα σφαγμένα με άλλα είδη και ιματισμό στρατιωτικό. Tα χωριά πανηγυρίσανε, ο καπετάνιος τιμωρήθηκε, είχε ψευδώνυμο «σταυραητός», του ’κοψαν τα φτερά, κοπήκαν και τα πλιάτσικα.
    Σ’ ένα συνέδριο του EAM στη Mονή K., μαζεύτηκαν πάνω από 3.000 αντιπρόσωποι. Tην ώρα του φαγητού, οι αντιπρόσωποι της Hπείρου τα χάσανε: ψητό κρέας, τυριά, καρπούζια και ψωμί άφθονο. Φάγαμε όλοι και χορτάσαμε και περισσέψανε τσουβάλια, οκάδες ψωμί. «Tι θα κάνετε όσα περισσέψανε;» ρώτησε ο υπεύθυνος της Hπείρου τον υπεύθυνο της Θεσσαλίας, «μην έχετε σκοπό να τα πετάξετε;» Aυτός γέλασε. «Πω, πω, δεν έχετε ντροπή; Kάντε τα παξιμάδια ορέ, να τα πάρουμε στα λημέρια». Έτσι έγινε.