Όταν είχανε Ραμαζάνι οι Τούρκοι ηνηστεύανε ούλη την ημέρα ―ούτε νερό δεν ηπίνανε― για να παρασκευαστούνε καθαρισμένοι ψυχικά και σωματικά για τις γιορτές του Μπαϊραμιού. Μόλις ήγερνεν ο ήλιος και ηβουτούσε στη θάλασσα του κόλπου τση Σμύρνης ήπεφτε από το κάστρο το τόπι ―μια κανονιά. Τότες ησταματούσεν η νηστεία και οι πιστοί πέφτανε με τα μούτρα στο φαγοπότι και στην ασέλγεια. Ίσαμε την ανατολή του ήλιου γλεντάγανε, τότες ήπεφτε άλλο τόπι, κι άρχιζε πάλι η νηστεία του καθαρμού μέχρι το βράδυ. Αυτή η νηστεία ηβάσταγε σαράντα μέρες. Τις νύχτες του Ραμαζανιού ωφωτιζούντοστε οι Τουρκομαχαλάδες με μασαλάδες ―σιδερένια καλάθια που βάζανε μέσα τους μεγάλα κομμάτια δαδιά, τσιράδες― και τα ανάβανε. Το θέαμα από την κάτω πόλη ήτανε φαντασμαγορικό γιατί οι Τούρκικοι μαχαλάδες ήτανε απλωμένοι στην βορεινή πλευρά του χαμηλού βουνού Πάγου. Όλη τη νύχτα ηακουγόντουστε τα νταούλια που συνοδεύανε τους ζουρνάδες. Τότες ηανεβαίναμε τα παιδιά στο δώμα κι ηκάναμε χάζι.