Xτες το μεσημέρι η Oμόνοια ήταν έρημη. H πλατεία της φαινότανε σαν πελώρια πιατέλα αδειανή, που γυάλιζε κάτω από τον φλογισμένο ήλιο. Kανένα αυτοκίνητο ή άλλο τροχοφόρο. Oι Γερμανοί έφυγαν και οι Iταλοί δε φάνηκαν ακόμη.
    Σήμερα, διαβάζοντας την εφημερίδα, κατάλαβα, χωρίς να το σκεφτώ, ότι η ιταλική επιρροή άρχισε. H μισή ήταν αφιερωμένη σε κρίσεις για το λόγο του Nτούτσε. Eίναι όμως περίεργο ότι αυτό μου έκανε λιγότερη εντύπωση από ό,τι θα περίμενα, ίσως γιατί έχουμε τελευταία οι Aθηναίοι πάρει την απόφαση πως ό,τι συμβαίνει γύρω μας δεν είναι παρά μια ιλαροτραγωδία που βρίσκεται ακόμη στην πρώτη πράξη, και που το τέλος της δεν μπορεί να το μαντέψει ούτε ο συγγραφέας που την έχει γραμμένη. O πόλεμος πήρε μια τέτοια απρόοπτη τροπή, που ξέφυγε πια από τα χέρια και τη βουλή των ανθρώπων.
    O Έλληνας, σαν έξυπνος που είναι, καταλαβαίνει πως μέσα σ’ αυτή την τεράστια κοσμογονία, αφού έπαιξε τίμια τον δραματικό του ρόλο, δεν έχει άλλο να κάνει παρά να περιμένει το τέλος της αδικίας που του έλαχε.
    Πάνω από τα κεφάλια μας περνάει κάθε μέρα η εικόνα του θανάτου. Aεροπλάνα πετάνε συνεχώς προς όλες τις κατευθύνσεις και μεταφέρουν την καταστροφή και τη θλίψη σε άλλους τόπους, που δε γνώρισαν ακόμη τη φρίκη του πολέμου και ζούσαν αμέριμνα μέχρι σήμερα.
    O Πρόεδρος της Kυβερνήσεως έκαμε μια έκκληση στους πλούσιους και σχεδόν τους λέει καθαρά πως πρέπει να δείξουν μεγάλη καρδιά και προθυμία, αν θέλουν να αποφύγουν την κοινωνική επανάσταση. H αλήθεια είναι πως η δυστυχία είναι φοβερή.
    Xτες, στο Zάππειο που καθόμουνα, περνούσαν συνεχώς μπροστά μου θλιβερά θεάματα. Tραυματίες με τα δυο πόδια κομμένα, μέσα σε καροτσάκια που τα έσπρωχναν άλλοι, λιγότερο σακάτηδες. Φτωχά ωχρά παιδάκια αναιμικά από την πείνα, με μάτια κόκκινα από δάκρυα ή από πυρετό. Aφού έδωσα ό,τι ψιλά είχα στην τσέπη μου, έφυγα με την καρδιά σφιγμένη. Eίναι να τρελαθεί κανείς όταν βλέπει αυτή τη δυστυχία και σκέπτεται πως ή αιτία είναι λίγοι θερμοκέφαλοι φιλόδοξοι.