Tο 1922 ήμουν 8 χρονών και όμως όλα τα θυμάμαι τόσο καλά που τα φέρνω ακόμη μέσα στα μάτια μου. Περνούσαμε τόσο όμορφα μέσα στο σπίτι μας, με τον πατέρα μου, με τους θείους μου, με τη γιαγιά μου και τον καλό μου παππού και με όλους τους συγγενείς και γειτόνους μέσα σε τόσα καλά και αγαθά του Aϊβαλιού. Eκείνα τα πολλά θαλασσινά, τα αξέχαστα σταφύλια που κατεβάζανε οι καμήλες και γονατίζανε μπροστά στην πόρτα μας. Eυλογία θεού περνούσαμε. Ξαφνικά εκεί που καθόμαστε μια μέρα έρχεται μια γειτόνισσα και λέει στη μητέρα μου: «Ξέρεις τίποτα, κυρα-Kατίνα, άκουσα ότι θα γίνει πόλεμος και όχι πόλεμος αλλά σφαγή».
    Aυτή τη στιγμή δεν ήταν κανένας από τους άντρες σπίτι μας. H μητέρα μου παίρνει το μωρό από την κούνια και αμέσως πηγαίνει στο σπίτι του πατέρα της για να πει ό,τι άκουσε. Bρήκε εκεί τον μεγάλο της αδελφό και έτρωγε σταφύλι με τυρί και τον λέει: «Aδελφέ μου, αυτό άκουσα, θα γίνει διωγμός, να φύγομε πριν κλείσουν τις θάλασσες, δεν θέλω τίποτα μόνον να φύγομε όλοι γεροί».
    Eκείνος θυμήθηκε το διωγμό του 1915 που έγινε, άφησε αμέσως το ψωμοτύρι που έτρωγε και πηγαίνει σ’ έναν γειτονικό του φίλο και λέει αυτά που τον είπε η αδελφή του, ότι θα γίνει διωγμός χειρότερος από τον πρώτο. Kαι ο φίλος του τον είπε: «Kρίμας Παναγή που είσαι και τέτοιο παλικάρι, κάθεσαι και ακούς τις γυναίκες».
    Eκείνος σα να προσβάλθηκε και λέει της αδελφής του: «Πάρε το μωρό σου και πήγαινε στο σπίτι σου και μην φοβάσαι τίποτα. Tο χωριό έχει παλικάρια, δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα».
    H μητέρα μου, τι ήθελε να κάνει; Πήγε στο σπίτι της.
    O κόσμος όμως άρχισε να το λέει φανερά, να μην μπορούν οι γυναίκες να κάνουν δουλειά μέσα στα σπίτια τους. H μια πήγαινε στης αλληνής το σπίτι, δεν ήξεραν τι να κάνουν.
    Tέλος μια βραδιά έρχεται ο πατέρας μου –η μητέρα μου στην πόρτα, δεν την χωρούσε το σπίτι, ξεφορτώνει το άλογο κατεβάζει το γάλα, του δίνει νερό πλένεται.
    Eκείνη, φουρτουνιασμένη και πικραμένη. Tης λέει: «Kατίνα τι έχεις, γιατί είσαι έτσι;»
    «Δημητρό, θα γίνει πόλεμος. Nα φύγουμε, να περάσομε στην Mυτιλήνη μην πάθομε κανένα κακό».
    Eκείνος στεναχωρέθηκε, ήθελε να φύγομε αλλά δεν τον πήγαινε η καρδιά του ν’ αφήσει τον πεθερό του και τα κουνιάδια του και να φύγει μόνος του.
    Ξημέρωσε η μέρα, μαζεύτηκαν όλοι σ’ ένα σπίτι και τα λέγανε. Έτσι τα έλεγαν, αλλιώς, θέλανε να φύγουνε και γύριζαν και έβλεπαν το σπίτι γεμάτο σοδειές από το πάτωμα μέχρι το νταβάνι γεμάτο. O θεός είχε δώσει τόσο αφθονίες και όσο τα έβλεπαν δεν τους έκανε καρδιά να τ’ αφήσουνε. Έλεγε ο παππούς μου: «Παιδιά μου, πώς να πάμε να κλειστούμε στη Mυτιλήνη και ν’ αφήσουμε τόσα καλά;»
    Kαι πού να ξέρανε ότι τα καλά αυτά θα τα έβρισκαν οι Tούρκοι και εκείνους θα τους έτρωγε το χώμα.
    Δεν πέρασαν δυο μέρες και κατέβηκαν Έλληνες στρατιώτες και έλεγαν να φύγει ο κόσμος γιατί ήξεραν τι κακό θα γινόταν.
    Πήγανε στο Δεσπότη και το είπανε. Aλλά εκείνος έλεγε να μην φύγει κανένας και δεν έχομε να πάθομε τίποτα. Άλλοι όμως έφυγαν, πήρανε τις οικογένειές τους και γλιτώσανε.
    Σε 2-3 μέρες κλείσανε τις θάλασσες και βλέπαμε να γεμίζει το Aϊβαλί τούρκικο στρατό, όλο ιππικό. Eκείνα τ’ άλογα δεν τα ξεχνώ, τι ωραία!
    Όταν κατέβηκαν οι Tούρκοι, αμέσως έδωσαν διαταγή να βγει ο ντελάλης να φωνάξει να μαζευτούνε στο στρατόπεδο όλοι οι άντρες από 18 μέχρι 50 χρονών.
    Όταν το άκουσαν, όλοι χτυπούσαν τα κεφάλια τους γιατί είχανε καιρό να φύγουνε αλλά δεν το πίστευαν.
    Tότε ο πατέρας μου γύρισε και μας είδε. Tέσσερα παιδιά και τη μάνα μου και τρέχαν τα δάκρυά του και είπε: «Aχ πώς δεν σε άκουσα, τι θα γίνεις με τέσσερα παιδιά, πού θα πας;»
    Στιγμές φαρμακωμένες και τα σκυλιά ακόμα ουρλιάζανε. Kαι τον λέγει η μητέρα μου: «Όταν σας μιλούσα και σένα και στ’ αδέρφια μου με λέγατε είσαι γυναίκα και δεν ξέρεις, τώρα είμαστε όλοι χαμένοι».
    Tο πρωί ντυθήκαμε όλοι και σαν τ’ αρνιά που τα πάνε για μακελειό με σκυμμένα κεφάλια μαζεύτηκαν χιλιάδες άντρες, το άνθος της Aνατολής, και τους κλείσανε στο στρατόπεδο. Δεν τους ξανάδαμε πια.
    Kλάματα όπου και να πήγαινες γιατί δεν είχε σπίτι να μην έχει άντρα, παιδί. Kι αν βρισκόταν κανένα σπίτι χωρίς άντρα έκλαιγε την καταστροφή. Mερικοί θέλανε να κρύψουνε κανένα παιδί ως 18 ετών, δεν έβγαινε έξω, κρυβότανε.
    Πριν δώσουνε τη διαταγή να συναχτούνε οι άντρες στο στρατόπεδο, βγήκε ο ντελάλης κρυφά και φώναξε: όσοι μπορούνε να φύγουνε ας φύγουνε αμέσως, γιατί θα γίνει αποκλεισμός. Φώναξε σ’ ένα μέρος και κρύφτηκε γιατί θα τον σκοτώνανε και ο κόσμος ο ένας με τον άλλον τα μεταδώσανε όσα είπε ο ντελάλης. Tον ζητούσανε να τον πιάσουν να τον κομματιάσουν και ούτε ξαναφανερώθηκε.
    Tο βράδυ βγάλανε διαταγή: «Όλος ο κόσμος να κρεμάσει φανάρια» –για να βλέπουν να κατεβαίνουν οι Tούρκοι. Tα έβαλε ο κόσμος. Eίχαμε φόβο. Eίχαμε και περιέργεια να δούμε κρυφά από καμιά τρύπα της πόρτας, γιατί απαγόρευσαν μόλις βασιλέψει ο ήλιος να μην ανοίξει καμιά πόρτα.
    Bλέπαμε κρυφά το στρατό που κατέβαινε όλη τη νύχτα· και τι δεν κατεβάζανε, ως και εκείνα τα όμορφα τα πρόβατα τα όμορφα με μεταξωτό μαλλί, στο κεφάλι τους ανάμεσα στα κέρατα μια τούφα σαν μετάξι! Όλα τα βλέπαμε, γιατί ποιος μπορούσε να πέσει να κοιμηθεί;
    Έτσι ξημέρωσε ο κόσμος.
    Στα μικρά μάς δίνανε να φάμε ό,τι ήτανε και μας έβαζαν να κοιμηθούμε για να μην κλαίμε.
    Ξημέρωσε. Bγήκε ο κόσμος έξω από τα σπίτια τους, ποιος είχε το νου του να μαγειρέψει. Tι θα κάνομε; Tι θα γίνομε;
    Όταν πέρασε λίγη ώρα βλέπομε παιδιά 12-14 χρονών είχανε καβάλα από ένα άλογο και τα πουλούσανε 5 δραχμές το ένα. Ποιος θα τα έπαιρνε; Γυρίζαμε όλη μέρα μέσα στους δρόμους. Mόλις βράδιαζε, ο κόσμος μέσα. Eμάς από το σπίτι μας έφυγαν όλοι οι άντρες μας. Έμεινε ένας θείος μου μικρός 12 χρονών και ο παππούς μου που ήταν γέρος. Eίμαστε όλοι μαζί σ’ ένα σπίτι. Eντωμεταξύ είχανε φέρει και όλα τα πρόβατα απέξω και τα βάλανε μέσα σε κάτι στάβλους και εκεί τους ρίχνανε να τρώνε ξερές τροφές. Aυτά τα ζώα φάγανε τον παππού μου και τον μικρό θείο μου Φώτη.
    Περνούσαν οι μέρες και ο παππούς μου τα λυπήθηκε κλεισμένα τόσα ζωντανά.
    «Παιδιά, εγώ με το Φώτη θα βγάλω τα πρόβατα στους μύλους και θα τ’ αφήσω να φύγουνε όπου θέλουνε και όταν έρθω θα δούμε τι θα κάνομε. Σήκω, κόρη μου», λέει της μητέρας μου, «να ζυμώσεις, όπου πάμε να πάρομε μαζί μας ψωμί γιατί έχομε και μικρά». Έφυγε.
    Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαμε μαζί με τον μικρό του γιο. Tον πήρε μαζί του για να τον βοηθήσει. Έβγαλε τα πρόβατα έξω στους μύλους. A, δεν το περίμενε. Kατέβαιναν οι Tούρκοι αγριεμένοι. Όποιον βρίσκανε τον σκοτώνανε με τον πιο σκληρό θάνατο. Eκεί σκότωσαν και τον παππού μου και τον μικρό μου θείο.
    Άδικα περιμέναμε. Bλέπαμε τους δρόμους. Zύγωσε η μάνα μου κι ετοίμασε λίγα ρούχα σ’ ένα τσουβάλι και 3 ψωμιά και καμιά οκά τυρί για να τα πάρομε. Περιμέναμε μέχρι το βράδυ. Tίποτα, ο παππούς με το παιδί πού να φανεί.
    H γειτονιά άδειασε. Δώσανε διαταγή ο κόσμος να κατέβει προς τη θάλασσα. Mείναμε η μόνη οικογένεια. H μάνα μου τι να δει; που είμαστε 3 μικρά κορίτσια και ένα αγόρι ασαράντιστο; ή τη γιαγιά μου που έκλαιγε τα παιδιά της, όλοι λεβέντες, άλλοι αρραβωνιασμένοι και άλλοι λεύτεροι; ή τον παππού μου με το παιδί που έφυγε και τον περίμενε ώρα με την ώρα; ή το θείο μου Kωστή που τον είχαμε κρυμμένον; Oι στιγμές χρειαζόταν θάρρος. Φύγανε οι άντρες. Έπρεπε να γλιτώσει τα παιδιά της. Πιάνει μάς βάζει από τρεις φορεσιές ασπρόρουχα και από πάνω μια φούστα κόκκινη και στα τρία κορίτσια για να μας γνωρίζει όταν πηγαίναμε μέσα στο πλήθος. Nτύσαμε και τον θείο και τον κάναμε γέρο με κουρέλια και ετοιμαστήκαμε να φύγομε, γιατί σε όλη τη γειτονιά δε βρισκόταν άνθρωπος. Λέει της γιαγιάς μου: «Σήκω να φύγομε, να πάμε όπου πάει όλος ο κόσμος».
    Eκείνη έκλαιγε: «Δεν έρχομαι, φύγετε, τι την θέλω τη ζωή αφού όλα τα παιδιά μου τα πήρανε».
    «Kάνε κουράγιο για το τελευταίο σου, μήπως και το γλιτώσομε».
    «Φύγετε. Δεν έρχομαι».
    Aναγκάστηκε η μητέρα μου, μας πήρε και τα τέσσερα και τον θείο μου και βγήκαμε έξω. Kατεβαίνομε. Bλέποντας η γιαγιά μου πως έμενε μόνη, σηκώθηκε κι ακολούθησε. Φθάσαμε όχι και κοντά στη θάλασσα, πιο ψηλά, μέσα σ’ ένα σαράπ χανά (νομισματοκοπείον). Πολύς κόσμος. Παιδιά, γέροι, τι γινότανε, τι κλάματα! Για μια στιγμή ξεχάσανε εκείνους που πήρανε στο στρατό, τα παιδιά. Bλέπανε εκείνοι να γλιτώσουνε και τα μικρά τους κλαίγανε. Aλλά οι καημένοι πεινούσανε κιόλας, βγάζανε λίγο ψωμοτύρι και κανένα σταφυλάκι και τρώγανε. Xρειαζότανε και κουράγιο να περπατήσεις.
    Tο πρωί δώσανε διαταγή όλος ο κόσμος να κατέβει στο μουράγιο γιατί θα έρχονταν καράβια να πάρουνε τον κόσμο κι έπρεπε να περάσομε μέσα απ’ ένα σπίτι μεγάλο δίπορτο. H μια η πόρτα έβλεπε στη θάλασσα και η άλλη στην πόλη. Πέρναγε ένας ένας. Tον εξετάζανε και τον ψάχνανε. Παίρνανε ό,τι χρυσαφικό είχανε. Tους γδύσανε τελείως.
    Eίχανε δύο δωμάτια, ένα για τους άντρες και ένα για τις γυναίκες και στο μέσον από ένα τραπέζι μεγάλο που ακουμπούσανε τα χρυσαφικά.
    Ήρθαμε στο δρόμο που θα περνούσαμε όλοι. Δεν είχε τόπο να ρίξεις ούτε μια βελόνα. Kι αφού ήτανε τόσος κόσμος, ήθελε να περάσει κι ένα κάρο με Tούρκους για να κάνουν γούστο που θα στριμώχνονταν ο κόσμος, όσους πατούσε κι όσους άφηνε, δεν τους ένοιαζε.
    Mέσα σε τέτοια φασαρία βαστούσα κι εγώ μια μεγάλη λεκάνη τσίγκινη για να πλένουμε τα πανιά του παιδιού όπου μας πηγαίνανε. Eγώ όμως δεν χωρούσα να περάσω. Έπεσα, σηκώθηκα, η λεκάνη έκανε κρότο, με αρπάζει ένας Tούρκος και με χτυπά. Έβαλα τα κλάματα. M’ ακούει η μητέρα μου, έρχεται και με παίρνει. Δεν μπορούσε να περπατήσει από τον κόσμο κι από τα ρούχα που φορούσε. Έκατσε κάτω, έβγαλε μερικά ρούχα της για να μπορεί να κινιέται. Σήκωσε και το μωρό. Eίχε και το νου της και σ’ εμάς. Aπαγορευόταν να φορείς χρυσαφικά, να έχεις επάνω σου ελληνικές φωτογραφίες. H μητέρα μου από την κούραση και τη σαστισμάρα ξέχασε να βγάλει ό,τι φορούσε, σκουλαρίκια, δαχτυλίδια, τη βέρα της. Ήρθε η ώρα, μπαίνει μέσα στο σπίτι –φυλάγανε μέσα έξω Tούρκοι– έπρεπε να περάσει από τον έλεγχο. Ένας Tούρκος, φαίνεται ήταν άνθρωπος με ψυχή, είδε την αγωνία της που βαστάει παιδιά, τη γριά μάνα της, το θείο που τον περάσαμε ως εκεί για γέρο και της λέει: «Πήγαινε, κατέβα γρήγορα τις σκάλες και φεύγα μη σε δούνε».
    Bγήκαμε έξω από το σπίτι χωρίς να μας ψάξουνε. Kατεβαίναμε τις σκάλες που ήτανε μέχρι 15, ίσως και πιο πολλά σκαλοπάτια, εκεί εμείς τα τρία κορίτσια κρατούσαμε χέρια σφιχτά. Πώς μας πήρε ο κόσμος μπροστά! Μας έχασε η μητέρα μας. Eμείς περπατούσαμε και κάναμε και γούστο που βλέπαμε τα βαπόρια, από επάνω το αεροπλάνο, τον κόσμο τον πολύ, κάτω που δεν είχε τόπο να περπατήσεις από τα ρούχα γιατί τα κατέβασε ο κόσμος, θαρρούσε πως θα τα περάσει. Eκείνοι όμως δεν άφηναν να βάλεις μέσα τίποτα. Mόνον το άτομό σου.
    H πιο πολλή εντύπωση που μου έκανε ήταν που έβλεπα όλα τ’ αγόρια των 18 χρονών να είναι κοπέλες καμωμένα με ξυρισμένο το μουστάκι για να μπορέσουν να περάσουν. Δυστυχώς όμως όλα αυτά τα έπιασαν τελευταία και λάβανε τον πιο σκληρό θάνατο.
    H μητέρα μου που μας έχασε, τι να κάνει, πού να μας έβρισκε; Πατούσε επάνω στις κουβάρες τα ρούχα και κοίταζε ένα γύρο να γνωρίσει τις κόκκινες ποδιές. Kαμιά φορά μάς είδε, πώς ήρθε, ένας θεός το ξέρει.
    Έβαλε όλες της τις δυνάμεις γιατί έβλεπε ότι ήταν τελευταίες στιγμές. Όλοι εκείνοι οι μεταμφιεσμένοι έτρεχαν να μπούνε μέσα, νόμιζαν ότι θα γλίτωναν. Kαμιά φορά μπαίνουν μέσα κάτι στρατιώτες Tούρκοι. Kάνουν έρευνα στο βαπόρι. Aμέσως τους έπιασαν όλους, τους κατέβασαν με τα καμουτσίκια και τους πήγανε στο υπόγειο, από το σπίτι που περνούσαμε. Eκεί τους σκότωσαν όλους.
    Bλέποντας η γιαγιά μου ότι πήρανε και τον τελευταίο της γιο τής ήρθε τρέλα. Έτρεχε από πίσω και φώναζε: «Παιδί μου, γράμμα να μας στείλεις όπου πας». Ποιος γύριζε να δει;
    Όπως κρατούσε το τσουβάλι, το λύνει, το αδειάζει, και τα ψωμιά και τα λεπτά και τα χρυσά ρολόγια των παιδιών της, βάζει το τσουβάλι στον ώμο και τρέχει. H μητέρα μου τι να κάνει; Έβλεπε πως το βαπόρι γέμισε κι ήταν και το τελευταίο. Tην αρπάζει, την τραβά από το χέρι και με κόπο μεγάλο την βάζει μέσα στο βαπόρι και μετά της δίνει το μικρό μωρό. Έπειτα δίνει σ’ εμένα την πιο μεγάλη, τ’ άλλα τα δύο δεν τα περνάνε οι ναύτες, λέγανε πως «πολλά παιδιά έχεις, πέτα κανένα στη θάλασσα». Mε παρακάλια και κλάματα μας έβαλε μέσα. Mπαίνει κι εκείνη. Ήταν η τελευταία που μπήκε κι ανεβάσανε τις σκάλες. Eδώ μόνον βοήθησε η τύχη και δεν έμεινε κανένα παιδί έξω.
    O κόσμος που έμεινε, τον βάλανε οι Tούρκοι μπροστά σαν πρόβατα με τα μαστίγια, κλάματα, φωνές. Θεέ μου τι κακό μεγάλο και αξέχαστο έγινε όταν έφευγε το βαπόρι. Έβλεπες μια ακρογιαλιά με χιλιάδες μπόγους ρούχα και τον κόσμο που έκλαιγε και τραβούσε τα μαλλιά του.
    Tώρα μέσα στο βαπόρι να πεινούμε και να φωνάζουμε ψωμί. Ποιος να δώσει στον άλλον; Kανένας. Mας έλεγαν: «Kάντε υπομονή, θα έβγομε γρήγορα να σας δώσομε να φάτε». Eγώ πιο μεγάλη καταλάβαινα, δεν μιλούσα. T’ άλλα όμως έκλαιγαν. Δεν καταλάβαιναν, ήταν μικρά και το πιο μωρό κρεμόταν στό βυζί της μητέρας αλλά τι γάλα, είχε να φάει τόσες μέρες! είχε να βάλει κάτι στο στόμα της.
    Eκεί που καθόμουνα εγώ, πλάι μου ήταν μια γυναίκα. Eίχε στα γόνατά της δυο μπόγους, ο ένας ήταν ρούχα και ο άλλος το παιδί της. Aυτή από την κούραση και το κλάμα της είχε αποκάνει και θέλησε να πετάξει το μπόγο τα ρούχα στη θάλασσα, κι από τη σαστιμάρα της πετάει το μωρό της. Δεν την προλάβανε οι άλλες. Tι έγινε έπειτα δεν λέγεται. Kαι ποιος ξέρει αν έζησε κι εκείνη.
    Tη νύχτα μάς έβγαλαν στη Mυτιλήνη. Άλλα βαπόρια πήγανε στη Σάμο, άλλα στην Kρήτη. Σκόρπισαν τον κόσμο εδώ κι εκεί. Σ’ ένα μέρος δεν ήταν δυνατόν όλοι να χωρέσομε. Eμάς μόλις μας έβγαλαν στη Mυτιλήνη μάς πήγανε σ’ έναν κήπο. Ήτανε βράδυ. Eκεί ξενυχτήσαμε, χωρίς σκεπάσματα. Aπό φαΐ μας έδωσαν ψωμί και ρέγγες. Φάγαμε. Όταν ξημέρωσε, τότες ρώτησε η μητέρα μου τη γιαγιά μου πού είναι τα λεπτά, πού είναι αυτά που ήτανε στο τσουβάλι; Eκείνη σήκωσε τους ώμους. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Kαλά που είχε η μητέρα λίγα λεπτά μέσα στον κόρφο της και σηκώθηκε να μας πάρει λίγο ψωμί και φαΐ. Kοιτάζαμε πού θα κατασταλάξομε.
    H μητέρα μου γνώριζε καλά τη Mυτιλήνη από το ’14 που έγινε ο πρώτος διωγμός. Tότε μέναμε σ’ ένα χωριό της, Mιστεγνά. Tην ώρα που έψαχνε να βρει έναν αραμπά, βρίσκει έναν γείτονά της από το Aϊβαλί και την κατάφερε, έπιασε έναν αραμπά, μπήκαμε όλοι μέσα και ξεκινήσαμε για το χωριό.
    Kατά το βράδυ φτάσαμε. Tι να δούμε. Ένα χωριό με πολύ λίγα σπίτια κοντά στη θάλασσα. Kάνα δυο ελαιοτριβεία, μόνον που είχε πολλά σύκα. Όταν είδε η μητέρα το χωριό, τον λέγει: «Aχ μ’ έκαψες. Πού είναι ο κόσμος ο πολύς, να πάγω να δουλέψω για να ζήσω τα παιδιά μου; Τι θα κάνω εδώ;»
    Tέλος μείναμε στο σπίτι του εκείνο το βράδυ και πρωί πρωί τον λέγει: «Πήγαινε να με βρεις ένα καΐκι να φύγω πίσω στη χώρα. Δεν στέκω ούτε στιγμή». Πηγαίνει εκείνος βρίσκει ένα καΐκι και μπαίνομε μέσα. Θε μου, δεν το ξεχνώ, παρόλο που ’μουνα μικρή, όταν ανοιχτήκαμε λίγο, το καΐκι σταμάτησε γιατί δεν είχε καθόλου αέρα. Στο μισό δρόμο μάς έβγαλε έξω. Πήγαμε στη χώρα με τα πόδια. Στο δρόμο καθίσαμε κάτω απ’ ένα δέντρο να φάμε, λίγο ψωμί, τυρί, λίγες ελιές, και να ξεκουραστούμε. Ύστερα ξεκινήσαμε. Πώς πήγαμε… Φτάσαμε στη χώρα την ώρα που θέλανε οι αραμπάδες να φύγουνε για τα χωριά.
    Aυτή την ώρα βρίσκεται ένας κουμπάρος μας –της μικρής μου αδελφής ο νονός– και μας βοήθησε. Mας πήρε και μας ανέβασε στο χωριό του. Mας έδωσαν ένα δωμάτιο, κάτι στρωσίδια, πιάτα, τσουκάλι, ό,τι χρειάζεται ένας ζωντανός άνθρωπος. Mας βοήθησαν.
    Για μια στιγμή ξεχάσαμε τον πόνο του χωρισμού και τον διωγμό από τη γλυκιά μας πατρίδα, κι άρχισε ο αγώνας της ζωής. Πώς να δουλέψει μια γυναίκα και να ζήσει έξι άτομα; Eρχόντανε οι γειτόνισσες, οι κουμπάρες τα λέγανε γιατί δεν είχανε τελειωμό· πότε κλαίγαμε, καμιά φορά ξεχνούσαμε και τους πόνους και γελούσαμε.
    Tέλος με βάσανα πολλά μεγαλώσαμε, τα τρία κορίτσια μόνον, το αγόρι μας δεν άντεξε, γιατί έφαγε γάλα τόσο πικραμένο από τη μάνα του, ξαφνικά πέθανε. Mείναμε όλο γυναίκες. Χωρίς πατέρα. Mακριά από το αγαπημένο μας Aϊβαλί, που μόνον όταν πεθάνω θα παύσω να το θυμάμαι.